Kobieta techniczna

Każdego roku kupuje nowy kalendarz i zapisuje w nim cele na kolejny rok. Jedyny cel, który udało mi się rzeczywiście zrealizować to przeczytanie 52 książek w roku 2015. Pisałam wtedy akurat pracę inżynierską, chodziłam na uczelnie jedynie dwa razy w tygodniu i miałam najwięcej wolnego czasu w swoim życiu. W roku 2013 schudłam ponad 20 kg, ale nie było to moje postanowienie tylko kwestia impulsu. W tym roku postanowień nie będzie. Za dużo jest niewiadomych, których nie jestem w stanie określić. Zamiast tego postanowiłam porządnie podsumować rok i wyciągnąć z niego wnioski. W kwietniu powitam na świecie moje pierwsze dziecko - jest to wydarzenie na które czekam, ale też z drugiej strony bardzo się boję.


Co przyniósł rok 2017?
Gdybym miała podsumować rok 2017 tylko jednym zdaniem (właściwie słowem) to powiedziałabym, że po prostu dorosłam i to chyba w niemal wszystkich aspektach życia.

Pewność siebie w pracy.
W końcu dobrnęłam do momentu, w którym nie wstydzę się tego co robię i nie uważam, że jestem najgorszym inżynierem na całym świecie. Dziś wydaję mi się to śmieszne, ale te myśli naprawdę często do mnie powracały i blokowały moje działania. Raz nawet złożyłam wymówienie z pracy i chciałam znaleźć dla siebie coś prostszego.

Pewność w wygłaszaniu swoich poglądów.
W związku z tym, że dorosłam łatwiej mi w towarzystwie powiedzieć co myślę o danej sytuacji. Staram się nie oceniać innych i nie narzucać im swojej woli, jednocześnie nie pozwalając, aby to inni dyktowali jak ma wyglądać moje życie. Realizuję swoje cele. Choć nadal zdarza mi się bardzo przejmować opinią innych (szczególnie tych, na których mi zależy) to poczyniłam w tym względzie naprawdę ogromny postęp, z czego jestem dumna!

Rodzina jest najważniejsza!
Jeszcze rok temu byłam krnąbrną dziewczyną, która chciałaby podbić świat, przez co często nie doceniałam tego, co mnie spotyka na co dzień. Nie umiałam docenić, że jestem zdrowa, niczego mi nie brakuje, mam rodzinę, na którą mogę liczyć w każdej sprawie i która mnie w 200% akceptuję.

Warto akceptować swoje wady.
Jestem bałaganiarą i trudno! Nie muszę na siłę się podporządkowywać idealnemu życiu. Lubię zmarnować trochę czasu przeglądając tablice Facebooka czy pograć w gry komputerowe. Bywam bardzo nieśmiała i ciężko mi rozmawiać z osobami, za którymi nie przepadam (czasami trzeba!) Nie czuję chęci wybielania się na siłę i mam nadzieję, że w roku 2018 nic się w tej kwestii nie zmieni.

JESTEM ZADOWOLONA Z ROKU 2017!
Nie zrobiłam zapewne kariery roku, nadal nie władam żadnym językiem obcym biegle, nie skonstruowałam rakiety kosmicznej i nie nauczyłam się żadnej niesamowitej, magicznej umiejętności, ale to był naprawdę dobry rok, w którym rozliczyłam się sama ze sobą, dzięki czemu wiem, że w końcu mogę iść dalej.

Co w roku 2018? 
Ostatnim razem tak bardzo niepewny rok czekał mnie, kiedy kończyłam studia. Mam własne cele i marzenia, a mimo to nie jestem w stanie nic określić. Dlaczego postanowień nie będzie? Nie umiem ich spisać. Nie mogę określić ile chce schudnąć skoro na razie tyję i sytuacja ta będzie trwała do początku kwietnia. Nie wiem czego chciałabym się nauczyć ani ile będę miała ostatecznie wolnego czasu. Nie wiem jak sobie poradzę jako perfekcyjna pani domu, w obowiązkach, których nie tylko nie lubię, ale też mam do nich dwie lewe ręce. Nic nie wiem... Oczywiście każda z nas trochę liczy, że jej depresja poporodowa nie będzie dotyczyła, brzuch będzie wyglądał jak na Instagramie, a bobas będzie więcej spał i się uśmiechał niż płakał wniebogłosy doprowadzając sąsiadów do szału. Tylko życia ma dla nas swój własny scenariusz.

Wraz z początkiem roku 2018 robię sobie sporą przerwę w karierze zawodowej i boję się, że moje ambicje nie będą spełnione, ale nie zawsze my musimy być na pierwszym planie, prawda? Kto wie czy nie odkryję w sobie pasji do gotowania albo nie wymyślę sobie hobby, które w jakimś stopniu zastąpi mi karierę zawodową? Kto wie czy nie wpadnę na genialny pomysł i nie zrealizuję marzeń o własnym biznesie, które kiełkują we mnie już od dłuższego czasu? W monotonii życia, która ostatnio miała u mnie miejsce czas zacząć nieopisaną, nową przygodę, w której kolejny raz nic nie wiadomo.

Na razie mam plan zdrowo się odżywiać, prowadzić blog, kompletować wyprawkę, spacerować i grać w gry komputerowe. Chce trochę czasu zmarnować na własne, proste przyjemności a trochę zaspokoić moją ambicję próbując czegoś nowego.

Hasło na ten rok to: 

Ja w sieci w 2018!
Wspominałam już, że w sieci będzie mnie zdecydowanie więcej! Od sierpnia wiem, że jestem w ciąży i no cóż... Chyba każda kobieta w ciąży to potwierdzi, że nie jest to zbyt udany, fizjologicznie stan i gdyby nie hormony, które każą nam się cieszyć z każdego ruchu dziecka to byłoby naprawdę kiepsko!

FACEBOOK
W środę i sobotę możecie się spodziewać serii KOBIETY TECHNICZNE! Kiedy pytamy o naukowców i wynalazców z pewnością pierwsi na myśl przychodzą Wam faceci, ale nie tylko oni przysłużyli się technice. Zapewniam Was, że nas, kobietek jest naprawdę w tej dziedzinie sporo i pomogę Wam poznać kilka inspirujących postaci, w krótkich informacjach. Myślę, że styczeń jest dobrym czasem na dodatkowe motywację, a czy jest jakaś większa motywacja niż przykłady osób, które osiągnęły coś spektakularnego? Trzeba czerpać korzyści dopóki nie opuszczają nas siły i nie przytłacza zniechęcenie.

INSTAGRAM
Z pewnością będę dodawała więcej zdjęć z mojej codzienności, którą ostatnio nieco zaniedbałam (praca-łóżko-weekend-praca....). Insta pomoże mi trochę zadbać o uporządkowaną codzienność, także również tam serdecznie Was zapaszam

BLOG
Więcej postów! Będę miała zdecydowanie więcej czasu na pisanie (o ile wszystko pójdzie po mojej myśli). W styczniu z pewnością sporo będzie o zakupach, ciąży i spędzaniu wolnego czasu. Mam jednak nadzieję, że poruszę również trochę technicznych tematów w przystępnym języku.

W 2018 roku życzę Wam szczęścia, slow-life, inspiracji, rozwoju i spełnienia wszystkich marzeń, bo to one są najważniejsze! Z całego serca życzę Wam również, aby ambicja Was nie katowała i choć motywacyjnie podobno lepiej jest wciąż chcieć więcej to najważniejsze to być szczęśliwym! 

Jakie są Wasze postanowienia na rok 2018? Czy może też w tym roku sobie odpuszczacie?

Człowiek chyba urodził się z przyzwyczajeniami, przez które wiecznie chciałby gromadzić. Małym dzieciom, których jeszcze nikt tego nie nauczył żal jest oddać zabawki czy wyrzucić coś nieużytecznego.. Kiedyś i mnie wszystkiego było szkoda wyrzucić i widzę, że wiele osób nadal tak ma (dla przykładu moi rodzice). Nie jestem zwolenniczką minimalizmu, chociaż stopniowo wyeliminowałam w moim otoczeniu wiele rzeczy, które miało wyrazisty kolor i zastąpiłam neutralnymi barwami. Sama wiem, że lubię kupować (szczególnie świeżo po otrzymaniu wypłaty na konto), ale chociaż jestem kobiet techniczną, a techniczni lubią rzeczy odzyskiwać to przestałam się w końcu okłamywać, że zrobię coś ze śrubką po meblach. Wiem, że zapewne większość z Was jest przed lub w trakcie Świątecznych porządków - warto w takiej chwili pozwolić sobie bez wyrzutów sumienia pozbyć się niepotrzebnych rzeczy. Jakich rzeczy się pozbywam?

Rzeczy, których nie używam przez rok

Chciałam sobie przypomnieć co ostatnio potrzebowałam z mebli z małego pokoju, który właśnie opróżniam. Oprócz oczywistej bielizny, którą trzymam w szufladach (i na którą znajdę miejsce w jednej z szuflad w salonie) to sięgałam tylko po Scrabble. Reszta leży sobie spokojnie i się kurzy - nagrody z podstawówki, rzeczy, co do których niby mam sentyment, gazety, do których nigdy już nie sięgnę i do tego jeszcze porcelanowe figurki, które nie pasują do obecnego stylu naszego mieszkania.. Wszystko to zajmuję naprawdę sporo miejsca - tak jakbym mieszkała w kawalerce, a drugi pokój służył  mi za przechowalnie niepotrzebnych rzeczy. Wszystko wylądowało w koszu (oprócz książek, które spakowałam w karton do piwnicy i puzzli, które dałam do przechowania rodzicom :)
Wcześniej nie zastanawiałam się nad przestrzenią - wyrzucania nauczyło mnie dopiero mieszkanie w bloku. U rodziców zawsze mogłam coś upchnąć do szopki czy na jeden ze strychów. Teraz pozostaje mi jedynie piwnica, w której nie ma zbyt dużo miejsca. Obecnie nawet gdybym przeprowadziła się do domu to i tak wyrzucałabym wszystko co niepotrzebne.

Ubrania do noszenia po domu

Jedyne ubrania, które przechowuję, a których nie używam regularnie to sukienki. Pozostałe wyrzucam bez żalu. Nie kupuję zazwyczaj świetnej jakości ubrań od D&G, więc większość służy mi przez jeden sezon - będąc w ciąży jestem z tego bardzo zadowolona, ponieważ szafy nie zaśmiecają mi ciuchy czekające na lepsze czasy i płaski brzuch.  Ubrania "po domu" zostawiłam tylko raz - zupełnie się to u mnie nie sprawdziło. Raczej nie przebieram się po powrocie z pracy i ubrania, które nie powinny być wystawiane na publiczny widok, ale szkoda wyrzucić są dla mnie bezużyteczne. Jeżeli jakieś ubranie wygląda jeszcze porządnie, ale jest zbyt małe lub mi się znudziło to wrzucam do kontenera z Caritasu (chociaż wcale nie jestem fanką tej organizacji).

Obuwie, które może kiedyś włożę
Miałam kiedyś coś takiego, że jeżeli obdarłam obcas w szpilkach lub co gorsze się rozkleił było mi szkoda tych butów wyrzucić. Przerzucałam je z miejsca na miejsce, a przecież i tak wiadomo, że nigdzie w tych butach bym nie poszła. Teraz uszkodzone lub zużyte pary od razu trafiają do śmietnika. Podobnie jak z ubraniami i tutaj nie inwestuję zbyt wiele zbędnych środków, więc nigdy nie pozbywam się niczego drogiego.

Dokumenty, których nie trzeba przechowywać
Mój kochany mąż ma dziwne zapędy, aby trzymać wszystkie kartki, które przyjdą do skrzynki. Rachunki, które i tak załatwiamy przez internet lub zwykłe listy reklamowe nie zawierające nawet wrażliwych danych zawsze są upychane w różne dziwne miejsca. Ja uważam, że należy je niszczyć i wyrzucać, najlepiej od razu - strasznie śmiecą, szczególnie w miejscach ogólnego przeznaczenia (czytaj: szuflady bez szczególnej funkcji).

Przyznajcie się ile niepotrzebnych rzeczy trzymacie w swoich domach bo kiedyś się przydadzą?Jakie macie patenty na sortowanie rzeczy? Z całego serca polecam Wam zrobić rachunek sumienia i zwolnić miejsce w szafie dla nowych zakupów, szczególnie, że przez Świąteczny okres nie będziemy ich sobie żałować :) 

Mam wrażenie, że jestem ostatnią kobietą na świcie, która nie odczuwa potrzeby planowania. Czasem miałam nawet z tego powodu wyrzuty sumienia - jak to tak? Z pewnością marnuję całe mnóstwo czasu i nie umiem wykorzystać życia. Tym sposobem starałam się tworzyć swoje miejsce do planowania z osobnymi rubrykami, kupowałam gotowe plannery, które super wyglądają na zdjęciach, mam nawet dzienniczek ciąży (A6 - 40zł), w którym wypełniłam dwie czy trzy kartki. Dziecko musi chyba się pogodzić z tym, że ma niezorganizowaną matkę, ale wiecie co? Przestałam sobie to wyrzucać. Nie każdy potrzebuje prowadzić idealne życie i planować każdą sekundę.

Organizacja pracy zawodowej

Posługuję się planem produkcji i skrzynką mailową. Planowanie zadań na następny dzień zawsze mija się z celem - nigdy nie wiem ile będzie nieprzewidzianych sytuacji i ile zabiorą mi one czasu. To trzeba coś poprawić na "już", ponieważ produkt stoi na hali, a to wprowadzić jakąś ogólną zmianę, która również nie może czekać w dalekiej kolejce. Przepisywanie z maila do zeszytu jest bezsensu, tak samo jak z planu. Sam w sobie zeszyt nie zdaje egzaminu, kiedy nie masz go otwartego cały czas. Korzystam z żółtych karteczek tylko w momencie, kiedy ktoś stoi mi nad głową, ale generalnie i tak proszę o maila. Przez dwa i pół roku bardzo starałam się zorganizować pracę nieco inaczej, w jakiś książkowy, uporządkowany sposób. Chciałam mieć plan i rozliczać się z czasu, ale zawsze albo byłam do przodu z zadaniami albo najczęściej zdecydowanie z tyłu, co tylko mnie dołowało. W pewnym momencie pogodziłam się z tym, że samej siebie nie przegonię. W zeszycie mam dużo technicznych szkiców, a mało zadań do wykonania. Zapewne, gdybym miała dużo spotkań bez kalendarza by się nie obyło, ale chyba skorzystałabym z komputerowej wersji. 

Organizacja zdrowego trybu życia

Podejście numer dwieście pięćdziesiąt dziewięć. Planery z biedronki i zeszyty, plany z posiłkami, które zawsze życie weryfikowało w negatywny sposób. Wieczne wyrzuty sumienia, że coś jest ze mną nie tak. Do tego sportowa rozpiska niemożliwa do realizacji. Niepotrzebnie się katowałam. Teraz kwestia myślenia o chudym tyłku zeszła na zdecydowanie dalsze miejsce, ale mimo wszystko moim nowym sposobem będzie racjonalne podejście, tak aby walka o lepszy wygląd nie przysłoniła mi innych przyjemności. Przecież nie nadejdzie moment, w którym powiem: "OK, to teraz już jestem szczupła, mogę korzystać z życia".

Organizacja obowiązków domowych
Nie muszę sobie wyznaczać czasu na sprzątanie, pranie i gotowanie. Życie i tak się o to wszystko dopomina niezależnie od planu. W skrajnym wypadku miałam zapisane, kiedy powinnam uprać skarpetki po przeliczeniu wszystkich par i przydzieleniu ich do dni. Najskuteczniejsze jest jednak ogarnianie zaraz za tyłkiem, ale bywa jak bywa. Ostatecznie od kurzu żaden człowiek nie będący alergikiem nie umarł, więc po co się tym wiecznie stresować i organizować? Jeżeli danego dnia wolę iść do kina zamiast zasuwać na miotle to nie muszę się martwić, że sprzątanie ucieknie. Będzie bardzo cierpliwie czekało na kolejny dzień.

Organizacja ciąży
Tutaj byłam przekonana, że bez plannera się nie obejdzie. Wizyty u lekarza, badania i inne pierdoły, o których trzeba pamiętać, do tego dochodzi roztargnienie ciężarnej... Co prawda daty zapisuję w aplikacji, ale i tak dokładnie pamiętam, kiedy mam poszczególne wizyty, nie mam też problemu z kodami do odebrania internetowych badań itp. I tutaj żadna papierowa organizacja się nie sprawdziła.


Nie wiem dlaczego my kobiety mamy taki straszny nacisk na super zorganizowanie i bycie najlepszą wersją siebie. Życie mamy prawdopodobnie jedno, czas leci jak szalony, a my chciałybyśmy zostać super-bohaterkami. Czy warto? Moim zdaniem nie należy się nakręcać. Proś o pomoc, kiedy jej potrzebujesz i korzystaj z życia. Oczywiście nie musisz spędzać całych dni na robieniu niczego, ale jeżeli pracujesz na etacie, ogarniasz życie i jesteś szczęśliwa to nie daj sobie wmówić, że potrzebujesz zaplanować każdą sekundę swojego czasu i to przyniesie Ci szczęście. Bierzmy w tym względzie przykład z mężczyzn. Może wykażę się tu szowinizmem, ale oni zazwyczaj nie tracą czasu na zbędne rzeczy i analizy i naprawdę wychodzi im to na dobre. W rzeczywistości po prostu zazdroszczę dziewczynom ich pięknych Bullet Journalów i trochę mnie boli, że sama takiego nie potrzebuje :)  
Jak ogarniacie swoje życie, aby nie marnować czasu? 

O tak. Pięć pełnych posiłków, pięć porcji ekologicznych warzyw, owoce z jogurtem naturalnym i to zdecydowanie tym BIO, kurczak, zupy krem i koniecznie dwa litry wody... Czekolada, pieczywo, słodkie napoje? Nigdy! Nie będę truła mojego dziecka! Nie chce, aby potem wciąż martwiło się rozmiarem swojego tyłka! 

Czym się skończyło? Nadal rano wymiotuje i mam uczucie, jakbym od dwóch miesięcy miała grypę jelitową. O obiadach mogę jedynie pomarzyć, a kiedy piszę słowo "warzywa" czuję jak mam ochotę biec do toalety. Wodę piję tylko małymi łykami i nie rano, bo zawróci razem ze śniadaniem. Niech nikt ze zdrowym rozsądkiem nie pokazuje mi też mięsa, a jeżeli będzie surowe to przysięgam, że uduszę. Ukochane jaja z babcinej hodowli przytrzymują mnie rano w domu pół godziny dłużej, chociaż muszę z niego jak najszybciej wyjść. Tym sposobem jem tylko to czego mój organizm nie zwraca - ciemne pieczywo i jogurty. Tyle wyszło z idealnej matki.

Basen, spacery, ruch! To jest klucz.

Myślałam, że codziennie będę aktywna. Spacery, basen... Ruch! W końcu matka w dobrej kondycji to też takie dziecko. Inaczej  w dodatku będę wyglądać jak świniak. W końcu mam tyle czasu, jestem młoda i pełna energii... W rezultacie na basen chodzę raz w tygodniu, wszystkie inne wieczory przesypiam, jak wracam z pracy na dworze robi się szaro, zimno i wieje. Jak tu iść na spacer? W drugim trymestrze staram się przetrzymywać chociaż do 21.30, ponieważ leżenie od czwartej rano i czekanie na budzik potrafi być męczące.

Będę normalnie funkcjonować do samego końca ciąży
W końcu dopóki nie mam wielkiego brzucha, który utrudnia zapięcie butów to nic innego mi nie grozi! Bóle głowy, zmęczenie, kryzysy w połowie dnia? To jakieś mity, które z pewnością nie będą mnie dotyczyły. Taaa... Jasne. Moje mądrości swoje a organizm swoje. Myślałam sobie, że będę pracować do tygodnia przed porodem - niby co miałabym robić w domu? Teraz sądzę, że praca do końca roku brzmi bardzo rozsądnie... 

Nie będę szukała żadnych informacji w DR GOOOGLE
Odstawię całkowicie Internet, nie zapiszę się do żadnej grupy na Facebooku, nie będę się diagnozowała sama... Tylko lekarz, a wiedza koniecznie z wiarygodnych książek. W 6 tygodniu omal nie dostałam zawału, że przez podwyższony poziom TSH stało się coś złego, potem nastraszyłam się niskim poziomem płytek krwi. Następnie nie spałam przez kilka dni, ponieważ byłam przekonana, że pewnie serce dziecka nie zaczęło bić - przecież 1 na 5 ciąż do 8 tygodnia ulega poronieniu. W końcu musiałam zrozumieć, że i tak nie mam na to wpływu i to czytanie nic mi nie daję (chociaż przed ciążą naprawdę byłam zwolennikiem racjonalnego myślenia!). Nie powstrzymało mnie to jednak przed zapisaniem się do grupy na Facebooku. 

Nie będę panikowała
Oh, te matki! Wiecznie robią z igły widły. Boli brzuch - źle, nic nie czuję - źle. Wyszła mi krostka na czole - może to coś znaczy? Trzeba chodzić po wszystkich możliwych lekarzach. Ja taka na pewno nie będę. W końcu mam swój rozum i nigdy nie panikuję, szczególnie nad tym na co totalnie nie mam wpływu. I co? Nico. Panikuję równie mocno jak wszyscy - o czym mogliście przeczytać akapit wyżej. 

Podzielicie się swoimi teoriami, które zweryfikowało życie? 

Dzisiaj każdy wie, że języków obcych trzeba się uczyć i obojętnie jaki zawód wybierzemy to i tak życie zmusi Nas do posługiwania się co najmniej jednym z nich. Jako dziecko myślałam, że zjadłam wszystkie rozumy w związku z czym byłam pewna, że ja nigdzie poza nasz kraj się nie wybieram, więc angielski i niemiecki to były dla mnie przedmioty drugiej kategorii. Na studiach mimo znacznie większej świadomości wcale nie nadrobiłam braków. Przyznam szczerze, że nie mam talentu do nauki języków obcych i do dziś idzie mi to bardzo pod górkę. W dzisiejszym poście przedstawię Wam sposoby, których próbowałam w swoim dorosłym pozaszkolnym życiu i które przyniosły lepszy lub gorszy skutek. 

Książka z wyprzedaży Biedronki

Kupiłam ją po tym jak poszłam do pracy i okazało się, że język niemiecki może mi się naprawdę przydać (mimo że na rozmowie jedynie o tym wspomniano). Uczyłam się tego języka w szkole przez 9 lat i cztery razy byłam na wymianie językowej, co nie zmieniało faktu, że po pierwsze nawet najprostsze wyrazy mi się zakurzyły, po drugie język techniczny był mi jeszcze bardziej obcy. Ta książka to był pierwszy impuls - trochę ją przeglądałam, ale nie wiele się z niej nauczyłam. Gdyby ktoś był  zupełnie początkujący to chyba nic by z niej nie wyniósł. Dodatkowo nie zwróciłam uwagi, ale moja wersja została ograbiona z płyty. 

Fiszki

Fiszki to metoda nauki, którą zachwalają niemal wszyscy! Zdecydowałam się kupić aż dwa opakowania na wyprzedaży w Empiku i trochę się z nich nauczyłam. Niestety porzuciłam tą metodę, kiedy tylko poszłam na kurs w szkole językowej. Kiedy mamy styczność z językiem pierwszy raz i uczymy się nowych słówek to bez nagrań i tak się nie obejdzie. Tym sposobem całkiem dobrze piszę po niemiecku, ale kiedy tylko dzwoni telefon z zewnątrz jestem bardzo zestresowana. 

Kurs w prywatnej szkole językowej

Człowiek kiedy jest już dorosły uczy się zupełnie inaczej. Niby nikt nie robi dla Ciebie specjalnego sprawdzianu, a jednak wstyd iść olewając naukę - szczególnie jeżeli wiesz, że firma za to płaci i zapewne oczekuje efektów. Na kursie mogliśmy ze sobą porozmawiać, co było moim zdaniem największym plusem. Człowiekowi się wydaję, że zna pewne słowa, ale kiedy już ma je szybko przetoczyć i ułożyć w zdania to problem robi się naprawdę ogromne. Atmosfera była super! Jak najbardziej polecam tę metodę. Uważam, że jest najlepsza i mam nadzieję, że zdobędę kolejne certyfikaty!

Blondynka na językach

Książka, którą zdecydowanie polecam. Pawlikowska uczy całych zwrotów, co bardzo się przydaje. W zestawie za nieco ponad 20zł znajdziesz płytę i książkę. Bardzo skorzystałam na słuchaniu - codziennie godzinę spędzam w samochodzie dojeżdżając do pracy. Używając płyty nawet dwa razy w tygodniu robiłam systematyczne postępy właśnie dzięki zapamiętywaniu całych zwrotów. Dodatkowo system nauki i tłumaczenia zmusza do skupienia. Jeżeli płyta nie wymagałby ode mnie powtarzania z pewnością nic by to do mojego życia nie wzniosła. Polecam.

Oglądanie seriali

Oglądanie seriali jest metodą bardzo polecaną przez inne osoby, ale szczerze mówiąc u mnie zupełnie się nie sprawdziło. Mówiono dla mnie zbyt szybko i zbyt wielu słów nie rozumiałam, przez co bardzo szybko się zniechęciłam. To chyba metoda dla zdolniejszych albo bardzo zaawansowanych. Inni znajomi polecali też oglądanie bajek, jednak skrzeczący głos postaci działał mi jedynie na nerwy.

Najskuteczniejszą metodą nauki jest każda, którą wybierzemy! Kluczem jest motywacja i systematyczność. Żadna metoda, którą szybko porzucałam nie dawała efektów i wiem, że jest to wynikiem mojego lenistwa! 
Jak u Was było z językami? Mówicie biegle czy też wciąż walczycie? 

 Niektórzy pewnie się zastanawiali gdzie się do diabła podziałam na całkiem długi okres czasu. Otóż walczyłam zawzięcie z mdłościami i wymiotami (mimo, że mój organizm miał moje walki totalnie gdzieś) na przemian ze spaniem. Starałam się nie zwalniać tempa w pracy, więc wszystkie braki energii odsypiałam kładąc się do łóżka o dwudziestej lub dwudziestej pierwszej. Zawsze myślałam, że kobiety w ciąży trochę naginają rzeczywistość do swoich potrzeb - skoro brzuch nie ciągnie i nie przeszkadza to dlaczego niby są osłabione? Może i dobrze, że musiałam te głupie myśli odpokutować :). Całkiem szczerze jestem wykończona.

Poniższy mem podbija od jakiegoś czasu internet i jest moim zdaniem niesamowicie złośliwy i typowo polski. Każdy może w końcu spędzić swój urlop jak chce, oprócz tego nie zgadzam się, że tak robi większość polaków - z osób w moim otoczeniu niemal wszyscy gdzieś wyjeżdżają i nawet jeżeli tydzień są na wyjeździe a drugi malują pokój to co komu do tego? W dzisiejszym poście chciałabym Wam przedstawić kilka rad, dzięki którym odpoczywam - kiedy miałam dwa lub trzy miesiące wakacji nie zwracałam na to uwagi. Teraz wiem, że dwa tygodnie muszą mi wystarczyć, aby porządnie naładować akumulatory i mogę Cię zapewnić, że przez te dwa tygodnie wypoczywam lepiej niż kiedyś. Jaka jest moja recepta na udany urlop?

Przestaję liczyć czas

W codziennych obowiązkach nie możesz sobie pozwolić na olanie czasu. Wciąż gdzieś gonisz, wstajesz na budzik, do pracy na czas, zebranie o konkretnej godzinie, spotkanie, wizyta u lekarza czy nawet wieczorne bieganie - to wszystko robisz z zegarkiem w ręku. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo Cię to męczy. Na urlopie zawsze totalnie zwalniam - nie patrzę na datę czy godzinę. Jem, kiedy jestem głodna, idę spać, kiedy jestem zmęczona i wstaję, kiedy się wyśpię. Uważam, że własny, biologiczny rytm to największa zaleta urlopu i gdybym się z nim kłóciła to o wypoczynku nie byłoby mowy. 

Wyjeżdżam

Może Ci się wydawać, że doskonale odróżniasz obowiązki od odpoczynku w domu. Nie pracuję w mieszkaniu, więc tym bardziej powinnam je kojarzyć tylko i wyłącznie z czasem dla siebie, ale zawsze okazuję się, że warto posprzątać w szafie, umyć okna, wyszlifować łazienkę i tysiąc inny rzeczy. Znasz to? No właśnie. Zostając w domu czas spędzisz na praniu, prasowaniu i sprzątaniu, a po urlopie będziesz bardziej zmęczona/zmęczony niż przed. Co prawda wyjazd to też kwestia finansowa, ale przeglądając podróżnicze blogi dowiecie się, że można zwiedzać świat za niewielkie pieniądze, a jeżeli nie chcecie to warto poszukać ze znajomymi domku przy pobliskim jeziorze i grillować na ile pogoda pozwoli. 

Nie planuję zbyt dużo

W urlopie nadrobię naukę angielskiego i niemieckiego, przemaluję jeden z pokoi, naprawię sprzęty, które od dawna na to czekają i posprzątam w końcu piwnicę. Znacie to z autopsji? Sama przestałam się tym zamartwiać, ponieważ zazwyczaj to kończy się zirytowaniem i chociaż zrobię kilka rzeczy z długiej i ambitnej listy to pozostałe nadal czekają wywołując u mnie irytację. Po co się katować? W końcu mamy zazwyczaj tylko jeden długi urlop w roku.

Zajmuję się sobą zamiast innymi

I nie mam tu na myśli rodziny: męża, dzieci, rodziców i tak dalej... Raczej chodzi o sąsiadów i dalszych znajomych. Naprawdę nie musicie wciąż myśleć o tym jakie kto ma o kim zdanie i sugerować się, że jeżeli ktoś zrobił coś tam to my też musimy. Mimo, że jestem zagorzałym przeciwnikiem myślenia w kategoriach "co ludzie powiedzą na..." to zdarza mi się w życiu łapać na pułapkę, w której biorę to pod uwagę. W urlopie odpędzam to od siebie jak najdalej.

Unikam leżenia na kanapie, telewizji, Facebooka i komputera

O ile mogę zrozumieć, że ktoś z jakiegoś względu nie chce z domu wyjeżdżać to już totalnie dla mnie jest dziwne przesiedzenie/przeleżenie czasu wolnego na kanapie. Chociaż nie lubię zwrotu "wyjdź poza swoją strefę komfortu" to uważam, że jeżeli wyjście z domu i ruch kogoś przerasta to naprawdę należy zacząć się martwić. Na kanapę, TV, FB i komputer mamy dość czasu w ciągu roku. Niepotrzebnie powielać te same schematy w momencie, kiedy naprawdę możemy wypocząć i mamy czas, którego w normalne dni nam brakuje.

Jakie Wy macie przepisy na udany urlop? Podzielcie się w komentarzach to może w przyszłym roku dopiszę coś do listy :)

Materialistów dzielę na ciułaczy i karierowiczów - z tym, że obie grupy wyciągają ze mnie maksimum energii i sprawiają, że nie mam ochoty na kolejne spotkania. Zdarzyło się tak, że dawnych znajomych nie odwiedziliśmy ponownie, ponieważ po dwóch godzinach czuliśmy się jakby ktoś wyssał z nas całe życie. W dzisiejszym świecie ciężko nie być choć trochę materialistą - chciałoby się mieć własne mieszkanie, wnętrze rodem z Insta, bezpieczny samochód... Warto zawsze sobie przypomnieć, że jakkolwiek byśmy czegoś nie pragnęli każda materialna rzecz za chwilę się znudzi - wnętrze opatrzy a samochód spowszednieje. Choć nie wstydzę się materialnych marzeń i nikt nie powinien się ich wstydzić to jednak nie uczyniłabym z pieniędzy pierwszej wartości mojego życia. Czy jest w tym jakaś prawidłowość? Karierowicze to zazwyczaj ludzie nieco starsi ode mnie, którym się wydaję, że mogą się wywyższać. Ciułacze to z kolei starsze pokolenie, które patrzy na Ciebie, jakbyś nie miał żadnego szacunku dla pieniądza. 

Jedyne o czym materialista umie rozmawiać to... praca 
Ciułacz uważa, że w tym kraju to dobrze zarabiają tylko politycy i Ci co mają plecy. Pieniądze to nie jest główny temat ciułacza. Ciułaczowi zawsze brakuje, toteż uwielbia rozwodzić się nad tym jak pracodawcy źle traktują normalnego człowieka, jak to państwo pozwala im nas wykorzystywać, ile to trzeba się napracować, aby coś do garnka włożyć i wiecie co... Ja wcale nie neguje tych tez. Wiem, że są zakłady pracy, w których pracuje się na czarno, stawki są zaniżane lub liczone akordowo. Pewnie gdybym się wysiliła znalazłabym też jakiś minus mojego pracodawcy, mimo że z pracy jestem zadowolona. Tylko, kiedy spotykam się z kimś na kawę/obiad w moim wolnym czasie to jest to ostatnia rzecz nad którą mam ochotę pięćdziesiąty raz dywagować. 

Karierowicz jest z zawodu filmowym dyrektorem i zarabia niesamowite pieniądze! Wszyscy muszą wiedzieć jak materialiści karierowicze są wysoko postawieni. Przy każdej kawie dowiesz się ile ludzi ma pod sobą, jak nowi pracownicy sobie z niczym nie radzą i jakie to zbawienie dla firmy, że on tego wszystkiego dopilnuje. Ciężko pracuje i dzięki temu zarabia tak, że na wszystko go stać! A co! Szkoda tylko, że kiedy idzie na lody zastanawia się czy wziąć małą czy dużą porcję - ta większa kosztuje w końcu 20 złotych. Szkoda też, że musisz się przy tym czuć wyssana z energii - tylko nie rób smutnej miny. Karierowicz od razu oznajmi Ci z wyższością, że kiedyś też coś osiągniesz, ale na to trzeba czasu i wytrwałości. Oznajmi Ci to nawet wtedy, kiedy w rzeczywistości zarabiasz więcej niż on.

Wakacje
Ciułacz najlepiej odpoczywa w domu. W końcu nie lubi wydawać pieniędzy i oszczędza, więc nie pojedzie nigdzie nawet na jeden dzień. Cały urlop spędzi na działce i jeszcze wszem i wobec ogłosi, że najlepiej to on w domu odpoczywa, a pieniądze na wakacje to tylko nieodpowiedzialni głupcy wydają, którzy albo kredyt na to wzięli albo potem nie będą jedli przez pół roku.

Karierowicz na wczasy to tylko ciepłe kraje wybiera! Nie stać Was na wakacje za granicą? Tak mało Wam na tych stanowiskach płacą? Oh, nie martwcie się. Jak się postaracie to kiedyś też coś zwiedzicie. Pobrzmiewa wszechobecna ironia. Po czym oglądasz wszystkie zdjęcia z wakacji, które wcześniej widziałaś na Facebooku już z piętnaście razy. Tylko Boże broń nie pytaj się co w tym kraju zobaczyli, bo okaże się, że najważniejszą atrakcją był hotelowy basen i drinki za darmo - różowa bańka pęknie. 

Przyznam szczerze, że do dziś nie wiem jak reagować w takich sytuacjach i nie wiem co się dzieje w głowach materialistów. Staram się nie parsknąć śmiechem, szybko uciekać i jak najmniej z tymi ludźmi przebywać. Uwaga! Wysysają energię, więc najważniejsza rada: nie pozwólcie, aby Was denerwowali, wpędzali w kompleksy, czuli się przy nich gorsi - tylko o to im chodzi, ładują się przy tym. Sama kiedyś czułam się przy materialistach bardzo źle, chciałam im coś udowadniać... Teraz wiem, że nie muszę. To najlepsza recepta. Materialista to stan ducha a nie portfela. Macie na co dzień do czynienia z materialistami? Podzielicie się zabawnymi sytuacjami?

Jak wybrać studia, aby nie żałować? Jednej, sprawdzonej recepty nie zna nikt! Z jednej strony mama widzi Cię jako lekarza, tata jako prawnika, ale Ty chcesz projektować ogrody. W praktyce lekarzem zostać nie możesz, bo słupki maturalne są zbyt niskie, prawnikiem również nie, a rysować nie umiesz, więc projektowanie ogrodów odpada. Wchodzisz więc na stronę uczelni, która krzykliwie zachęca do nowego wynalazku/kierunku przyszłości dzięki któremu bez wysiłku podbijesz świat. Uważaj na marketing i nie daj się mu zwieść.

Istnieją osoby, które od dziecka wiedzą co chcą robić i nie mają z tym żadnego problemu. Sama przez dziesięć lat marzyłam o szkole policyjnej w Szczytnie i nie dostrzegałam swojego pociągu do techniki. Potem była fotografia i dietetyka, a skończyło się zupełnie niespodziewanie na mechanice. Większość osób po maturze nie jest w stanie w praktyczny sposób zweryfikować swoich wyobrażeń - wtedy nie trudno popełnić błąd (i wnioskuje to z własnego doświadczenia, a nie dlatego, że jestem złośliwa). Moim zdaniem większość osób nie pracuje w swoich zawodach, ponieważ kompletnie nie przeanalizowało swojego wyboru.

Po pierwsze: czy w tym kraju warto jeszcze iść na studia? 
Jeżeli chcesz poznać moją osobistą opinię to powiem Ci od serca: warto! Oczywiście jeżeli masz świetny pomysł na biznes i siebie to daj sobie spokój i nie trać na uniwersytety czasu ani pieniędzy. Jeżeli jednak tak jak ja do samego końca nie wiesz co chcesz w życiu robić i wolisz rozpocząć swoją karierę zawodową w prywatnej firmie niż tworzyć swoją, to opłaca Ci się iść na studia. Zapewniam Cię, że możesz zarobić więcej i dostać lepsze propozycję i to nie tylko na studiach technicznych. Bystre osoby z wykształceniem humanistycznym również radzą sobie całkiem dobrze. Co prawda osoby, które studiów nie skończyły też potrafią nieźle zarabiać i mieć fajną pracę - wcale tego nie neguję. Tylko... Gdybym ja została przy wykształceniu średnim najprawdopodobniej miałabym najnudniejszą pracę na świecie za najniższą krajową, ponieważ nie jestem osobą, która potrafi się dobrze zaprezentować.

Jak wybrać studia? 

Skoro już ustaliliśmy, że należysz do grupy, której opłaca się iść na studia to czas na krok drugi. Jeżeli oczekujesz rady, która podsunie Ci gotową receptę, która jest dobra dla wszystkich  -zawiedziesz się. Ostateczną decyzję musisz podjąć sam/sama. Nie pozwól, aby ktoś zrobił to za Ciebie nawet jeżeli na dzień dzisiejszy wydaję Ci się to prostszym rozwiązaniem. Do dziś nie wiem czy nie miałabym lepiej, gdybym została dietetykiem, albo wcale nie poszła na studia. Nie powiem Ci też: nie myśl o pieniądzach, idź za głosem serca. Głos serca nie koniecznie będzie w tej sprawie odpowiednim doradcą. Obawiam się też, że prosta odpowiedź na pytanie co lubisz robić również Ci nie pomoże. Lubię czytać książki i kocham atmosferę biblioteki, ale nie chciałabym tam pracować.

NAJWAŻNIEJSZE: pomyśl o tym co będziesz robić w pracy po studiach

Dziewczyna wykonująca chemiczne doświadczenia, w białym, doprasowanym kitlu z mikroskopem po lewej stronie a probówkami po prawej może fascynować. Możesz poczuć, że chemia to spełnienie Twoich marzeń i wyobrażać sobie, że studia będą fajną przygodą, a nie ciężką pracą. Jednak zanim pobiegniesz z dokumentami pomyśl o tym czy przez całe życie chcesz mieszać substancję w probówkach? Czy jesteś na tyle twórczy, aby odkrywać wciąż coś nowego? Albo uczyć chemii w szkole? Jeżeli odpowiedź na większość pytań brzmi tak to możesz kontynuować proces rekrutacji! Jeżeli to Cię nie kręci wróć do dalszego przeglądania ofert uczelni. Zanim zaczniesz myśleć o tym jaki ten czy tamten kierunek jest fajny odpowiedz sobie na pytanie co chcesz robić w pracy. Studiujesz około pięciu lat, a potem pracujesz trzydzieści. Studia nawet te najlepiej rozreklamowane najczęściej nie przynoszą zbyt wielu praktycznych umiejętności. Nie wybieraj kierunku, wybieraj przyszłą pracę!

Nie musisz chcieć zostać pracownikiem NASA ani zarządzać największym hotelem na świecie
Czas to w końcu głośno powiedzieć! Nie wszyscy muszą robić oszałamiające kariery. Uważam, że osoby które nie mają takich wymagań są o wiele szczęśliwsze i wcale nie powinny się tego wstydzić! Nie jest proste przekonać siebie, aby nieco sobie odpuścić - zewsząd otaczają Cię ludzie sukcesu. Teraz się zatrzymaj i pomyśl o tym czy oby nie wyolbrzymiają swoich obowiązków i osiągnięć? Przestań wreszcie konkurować z synem pani Krysi z klatki obok, ponieważ zapewne opowieści o nim są mocno przerysowane. Jeżeli nie kręci Cię codzienny stress i przewracanie świata do góry nogami to wybierz kierunek, po którym nie będziesz tego robić. To bardzo ważne, aby mierzyć siły na zamiary. Wiele osób o tym zapomina, a potem się męczą. Praca w agencji reklamowej wydaję mi się nowoczesna i kojarzy się z ludźmi sukcesu, ale wiem że nie chciałabym pracować z klientami i codziennie tworzyć kampanii na deadline. Moja praca może wydawać się bliźniacza, ale jest o wiele bardziej ścisła i kierunkowa.

Olej rankingi przyszłościowych kierunków....
Obserwując je od jakiegoś czasu jedyne co mogę Ci powiedzieć: to jedna wielka ściema. Około dziesięciu lat temu prognozowano, że zarządzanie jest najbardziej opłacalnym kierunkiem. Wszystkie uczelnie dodawały go do swojej oferty. Czy naprawdę było warto? Większość osób po zarządzaniu jakie znam pracuje w administracji lub zupełnie nie w zawodzie. Ciężko mi wyobrazić sobie zarządzanie ludźmi, kiedy nie ma się pojęcia o danej branży. Możesz wybrać zarządzanie czy informatykę, jeżeli wyobrażasz sobie prace po nim - w innym wypadku nie kieruj się rankingami pod żadnym pozorem. Możesz je przeglądać, ale nie mogą być dla Ciebie wyznacznikiem.

.... ponieważ każdy kierunek jest przyszłościowy, jeżeli masz na siebie pomysł

Ustalmy jedno - nie ma kierunków bez przyszłości. Bywają takie studia, który budzą u niektórych kwaśny uśmiech wyższości (zazwyczaj u osób, które nie mają się czym pochwalić). Powszechnie odradza się pójście na politologię czy pedagogikę. Czy naprawdę nie warto? Daleka byłabym od takich wniosków. Jeżeli masz odpowiednie podejście do dzieci i marzysz o własnym przedszkolu to przecież nie wybierzesz informatyki, ponieważ nie masz szans wydajnie w tym zawodzie pracować. Za to jeżeli wybierzesz zgodnie z wyobrażeniami masz szansę osiągnąć wielki sukces i trzymam za Ciebie kciuki!

Wybór uczelni jest ważny, ale nie najważniejszy. Przejrzyj specjalności!
Podobno nikt nie zwraca na to uwagi, ale wyobraźcie sobie jak bardzo męczyłam się na technologii maszyn, podczas kiedy frezarki wcale mnie nie interesowały! Specjalności często są oderwane od rzeczywistości i jeżeli wybiera się je na drugim czy trzecim roku.

Pewnie Cię załamię, ale...
Nic nie gwarantuje dobrego wyboru. Nawet po analizie wszystkich powyższych punktów pięć lat w tym wieku to dużo czasu, w którym Twój świat może przewrócić się do góry nogami. Nie wiem czy wiesz, ale od jakiegoś czasu większość kierunków studiów dzieli się na dwa etapy: licencjackie/inżynierskie a potem magisterskie. Najlepszą ciekawostką jest to, że po pierwszym stopniu możesz się nieco przekwalifikować i wybrać pokrewny II stopień. Nawet przy absolutnej pewności co do swojej przyszłości warto wybrać coś innego, aby poszerzyć horyzonty.

Tutaj możesz wypełnić test, który pomoże Ci wybrać kierunek studiów. Zrób go dla zabawy, ponieważ niczego się nie dowiesz. Z mojego testu wyszło, że powinnam iść na informatykę, co jest kompletną bzdurą.

Wiem, że tekst był długi i mam nadzieję, że znalazłeś w nim kompleksowe rady, które nie są powtórzeniem większości artykułów z internetu.

Czas na plan do wykonania!

1. Wybierz kierunki, które Cię interesują i wypisz je na kartce. Oceń w skali 1-5 kierunek i uczelnie!
2. Wyobraź sobie swoją przyszłą pracę i zapisz stanowisko/stanowiska przy kierunku (jeżeli będzie ich kilka kierunek zyskuje)
3. Zweryfikuj swoje wyobrażenia z rynkiem pracy (nawet jeżeli możesz się przeprowadzić) i wypisz firmy, w których mógłbyś/mogłabyś pracować (przydadzą się przy poszukiwaniu praktyk)
4. Wypisz praktyczne umiejętności, których masz nadzieje nauczyć się na studiach.
5. Wypisz wady i zalety pracy po wybranym kierunku.
6. Poszukaj osób, które już skończyły dane i studia i zweryfikuj z nimi wszystkie powyższe punkty. Możesz dla pewności spytać kilku znajomych lub poszukać znajomości w internecie.
7. Oceń elastyczność kierunku (czy jeżeli zmienisz zdanie to możesz naciągnąć kierunek i ostatecznie wykonywać inną pracę?)

Jesteście zadowoleni ze swoich wyborów? Na jakie studia się wybieracie?

Lubię jednodniowe wycieczki - zawsze można coś fajnego zrobić w wolny dzień bez wielkiego planowania i kosztów. Oprócz tego to właśnie te jednodniowe wycieczki są najbardziej spontaniczne. Kiedy pogoda jest kiepska możesz przełożyć wyjazd na inny dzień - z zamiarem podróży nad Bałtyk nosiliśmy się już od początku lipca, ale dopiero w poprzedni weekend pogoda była na tyle dobra, aby te plany zrealizować. Czym ta wycieczka różniła się od naszych poprzednich? Zabraliśmy ze sobą nasze dwa czworonogi! Zazwyczaj na takie wypady zostawiamy je pod opieką rodziców i teściów.

O czym warto pomyśleć, kiedy jedziesz z psem? 

Nie ma problemu, kiedy masz Yorka, którego ostatecznie schowasz do torebki - chodzenie wszędzie z takimi psami jest powszechnie akceptowalne i nawet, kiedy ten jest niegrzeczny to powoduje to uśmiech na każdej twarzy. Co innego, kiedy ciągniesz za sobą dwa kundelki po 10 i 15 kg, które dodatkowo mają wrodzone ADHD i nie potrafią się zatrzymać. 

Fajne miejsca we Władysławowie

• park rozrywki
  
  większość karuzel i atrakcji jest dla dzieci, ale fajnie było się przejechać kołem diabelskim, z którego można podziwiać panoramę Helu. Do parku kupuję się bilet wstępu, który kosztuję 1zł - psy wchodzą gratis, ale wiadomo, że na karuzelach nie będą jeździły. Do tego na każdą atrakcję wykupuję się żetony w kasie - jeżeli chciałaby się wszystkiego użyć to wyszłaby naprawdę konkretna suma. 
• Smażalnia Ryb Pikling
  Ryba sprzedawana jest na gramy. Zamówiłam łososia z grilla i był naprawdę pyszny, chociaż obawiałam się czy wejście do pierwszego lepszego lokalu jest dobrym wyjściem - jak to jednak mówi Daniel tam gdzie jest dużo ludzi jedzenie też musi być dobre. Reszta załogi również była bardzo zadowolona. Za dwie osoby płaciliśmy około 60 zł za rybę z dowolnym dodatkiem (frytkami, surówką lub ziemniakami) - jak na rybę nad morzem to myślę, że cena była dobra - mój łosoś miał prawie 300g i ledwie go w siebie zmieściłam. 
• port 
  Naprawdę fajne miejsce, które jednoznacznie kojarzy się z morzem. Można pooglądać statki i popłynąć w rejs (z pieskami nie ma problemu, ponieważ mogą płynąć lub jeżeli mają chorobę morską to pojawiły się deklarację, że zostaną przypilnowane). W porcie zjesz lody, pooglądasz statki i zaliczysz długi spacer zakończony tarasem widokowym na morze.

25 rzeczy na 25 urodziny. Ćwierć wieku brzmi bardzo poważnie tymczasem ja nadal żyję sobie w bajkowym świecie małej księżniczki i ku mojej uciesze jeszcze w zeszłym tygodniu poproszono mnie w sklepie o dowód. Z okazji swoich urodzin postanowiłam wypisać rzeczy, które mnie w dorosłym życiu zdziwiły - od bardzo ważnych, dotyczących wartości w życiu do najbardziej banalnych takich jak gotowanie. 

1. Najważniejsze decyzję trzeba podjąć spontanicznie - im więcej planuję tym gorzej wychodzi

Kiedyś uważałam, że wszystko trzeba mieć zaplanowane. Jak to w ostatniej chwili wybierać, studia, liceum czy typ pracy? To decyzje, które wpływają na całe nasze życie! Prawda jest taka, że wszystkie szkoły wybrałam spontanicznie i nawet o tym gdzie się przeprowadzę i będę żyła po liceum podjęłam z moim obecnym mężem dopiero kilka miesięcy przed maturą - wcześniej mieliśmy zupełnie inne plany. Niezależnie ile bym planowała okoliczności i tak zmuszały mnie, abym w ostatniej chwili podejmowała inne decyzję.

2. Pieniądze szczęścia nie dają

Totalny banał, prawda? Na Facebooku popularne są memy, że jeżeli komuś pieniądze szczęścia nie dają to może je przelać na czyjeś konto. Podobno też lepiej płakać w Mercedesie niż w Maluchu. Każdy kto próbował się uszczęśliwić zakupami wie, że to tylko na chwilę. Pieniądze są potrzebne, ale nie gwarantują szczęścia. Kiedyś myślałam, że bogaty człowiek nie może być nieszczęśliwy.

3. Ambicja jest największą i najbardziej wykańczającą wadą

Ambicja kojarzyła mi się z ludźmi sukcesu. Tak się tym przejęłam, że do dziś to właśnie ona jest moim największym wrogiem, czego się kompletnie nie spodziewałam. Niestety to właśnie AMBICJA sabotuje moje działania i sprawia, że choć szybko się zniechęcam to nadal się piłuję zamiast odpuścić. Czasem z kolei jest odwrotnie - dopuszczam, ale nie umiem się z tym pogodzić.

4. Mimo, że mówię, że mam gdzieś co mówią inni ludzie to nadal się nimi przejmuje

Często deklaruje, że nie powinniśmy się przejmować innymi ludźmi i naprawdę tak uważam. Niestety od tego co uważam do praktyki jest bardzo daleka droga. Niby nie przejmuję się plotkami sąsiadów z klatki, a mimo wszystko jakoś nie chce, aby o mnie mówili. Boli mnie też kiedy usłyszę, że ktoś mnie obgadał za plecami, ale myśli o mnie jakieś złe rzeczy. Byłam pewna, że z tego wyrosnę. 

5. Najbardziej złoszczę się o krytykę, z którą w gruncie rzeczy się zgadzam

Wiecie na kogo najbardziej się obraziłam i do dziś nieco mnie to boli, kiedy się spotykamy? Na osobę, która za plecami powiedziała, że jestem gruba. Sama tak myślałam i nie należałam wtedy do najchudszych (dziś też nie należę), a jednak krytyka z którą się zgadzam najbardziej mnie denerwuje. Tak samo, kiedy ktoś powie, że coś robię gorzej od kogoś - jeżeli uważam inaczej to przechodzę obok tego obojętnie. Kiedy się zgadzam - kipię ze złości. 

6. Nawet jeżeli lubię swoją pracę to czasem czekam na 16.00 i weekend

Kiedy pierwszy raz miałam wakacje od szkoły płakałam. Nie chciałam siedzieć w domu, ponieważ kochałam szkołę i jedna koleżanka od sąsiadów i kilka kolegów z ulicy nie było w stanie mnie przekonać. Myślałam, że kiedy lubisz to co robisz to nigdy nie czekasz na koniec dnia i nie cieszysz się z piątku - tak nie jest. 

7. Nie nauczę się rozmawiać z ludźmi, których nie lubię tak, aby tego nie poznali

Z tego też uważałam, że wyrosnę - dotychczas się nie udało. Kiedy kogoś nie lubię ciężko mi z nim nawiązać kontakt i czasem chodzi o pierwsze czy drugie wrażenie czy podejrzenie, że ktoś za mną nie przepada. Normalnie nie mam kłopotów z luźną rozmową z innymi ludźmi. Kiedy jednak z kimś mój kontakt jest niepewny to nie umiem tego po sobie nie pokazać - pewnie dlatego zawsze wiedziałam, że nie powinnam nic sprzedawać.

8. Nie przestanę lubić śmieciowego jedzenia tylko dlatego, że jest niezdrowe

Czekałam, aż mądrość życiowa przyjdzie. Przekonywałam się, że sama sobie szkodzę. Chociaż staram się ograniczać śmieciowe jedzenie to gdyby nie było tuczące to żywiłabym się tylko nim. To przerażające, ale o ile sport lubię sam w sobie to jedzenie warzyw sprawia, że krzywię się nawet, kiedy to piszę.

9. Ludzie kłamią

Jestem bezstresowo wychowana i rodzice raczej nie wciskali mi kolokwialnych kitów między oczy. Od zawsze wiedziałam, że urodziła mnie mama, a nie znalazła w kapuście czy przyniósł mnie bocian. Wiedziałam też, że św. Mikołaj to każdy z nas i chodzi o to, aby wzajemnie sobie zrobić prezenty na szczególną okazję. Do szkoły poszłam przekonana, że kiedy ktoś mi coś powie to jest to prawda. Teraz wiem, że większość prawd trzeba dzielić na cztery. 

10. Sama też kłamię

Z moją przyjaciółką pokłóciłyśmy się pierwszy raz o to, że powiedziałam jej, że głupio wygląda w jakiś ciuchach. Była na mnie zła a ja byłam zdziwiona o co ma do mnie pretensję. Czasem w życiu trzeba postąpić dyplomatycznie i chociaż uważam, że najgorsza prawda jest lepsza od pięknego kłamstwa to i ja kłamię, kiedy wymaga ode mnie tego sytuacja. 

11. Talent nie wystarczy

Miałam kiedyś teorie niczym z amerykańskich filmów, że kiedy człowiek ma talent to wszystko przychodzi mu z łatwością. W związku z tym zazdrościłam ludziom ich zdolności, podczas kiedy ja byłam "nijaka". Prawda jest tak, że nawet, kiedy masz talent to na sukces i tak musisz ciężko pracować. 

12. Mogę pracować najciężej jak to możliwe, ale i tak nie poczuję się spełniona

To chyba ma coś wspólnego z ambicją. Kiedy popatrzyłabym na siebie w dzisiejszym punkcie życia jako dziecko to byłabym zadowolona. Czego chcieć więcej: mąż, dwa psy, praca, ładne mieszkanie, z pieniędzmi też jest dobrze, chociaż butów Manolo Blachnicka nie kupuję. Czy czuję się super szczęśliwa i spełniona? NIE!

13. Nigdy nie wiem co odpowiadać na "co słychać?"

W szkole myślałam sobie, że co odpowiedzieć, kiedy codziennie chodzę tylko do szkoły i gram w piłkę (co pytającego zazwyczaj nie obchodziło)? W dorosłym życiu to będę miała dopiero do opowiadania! Ile to ja rzeczy nie zrobię każdego dnia. Tymczasem nadal, kiedy ktoś pyta co słychać wzruszam ramionami. 

14. Zorganizowanie wolnego czasu nie oglądając głupio telewizji nie jest łatwe

Kiedy będę niezależna od nikogo będę robiła tyyyyyle fajnych rzeczy, będę miała tysiące różnych hobby i przyjaciół z różnych krańców polski, których będę odwiedzała co weekend. Wyszło jak wyszło. Z mądrym zorganizowaniem swojego wolnego czasu i wymyśleniem ciekawych zajęć jest zdecydowanie gorzej niż kiedyś. Głównie dlatego, że już się nie zapalam na wszystkie proste pomysły. 

15. Polityka mnie obchodzi

Kiedyś nie znałam ani jednego polityka oprócz obecnego prezydenta. Nie oglądałam też wiadomości i kiedy na WOS w liceum musiałam zacząć to robić byłam bardzo niezadowolona. Obecnie śledzę choć jeden serwis informacyjny dziennie - lubię wyrobić sobie to czy inne zdanie na dany temat, chociaż nie powiedziałabym, że jestem w tym obiektywna. 

16. Boję się wypadków

Wypadki to domena mojej babci, ale i mama czasem coś tam powie. Kiedyś totalnie nie miałam świadomości i uważałam, że nie ma co się martwić - w końcu stanie się to co ma się stać. Dziś nie boję się wypadków, kiedy sama mam władze nad samochodem, ale z innymi wciąż mam wrażenie, że albo gdzieś uderzymy przodem, ponieważ proces hamowania zaczął się zbyt późno, albo zaraz ktoś wyjedzie na trzeciego. Tego się po sobie zupełnie nie spodziewałam!

17. Nadal wychodzą mi pryszcze!

Skoro do siedemnastego roku życia nie miałam pryszczy uważałam się za szczęściarę, której nigdy nie będzie to dotyczyło. Głupio się myliłam - teraz przed okresem mam w czerwonych punkach twarz i plecy, a co najgorsze moja skóra jest podatna na blizny - kiedy tylko jakiś dotknę zostaję czerwona plama na kilka miesięcy.

18. Lubię alkohol

Nie byłam z tych, co czułaby potrzebę popijania na szkolnych obozach czy imprezach, w kącie, w toalecie, w ukryciu przed rodzicami. Alkohol mi śmierdział, nie ubiłam ani wódki, ani piwa, a wino bywało zbyt ciężkie. Od kiedy zrobiłam prawo jazdy wciąż byłam kierowcą i żyłam sobie w tej błogiej nieświadomości do momentu odkrycia Cydra i Somersbiego. 

19. Kocham czytanie kryminałów

Choć chciałam być policjantką i rozwiązywać kryminalne zagadki to jako nastolatka raczej namiętnie czytałam Harlequiny niż kryminały. Dopiero w dorosłym życiu naprawdę je pokochałam i bardzo się cieszę, że je odkryłam. To, że lubię je czytać jest dość dziwne, ponieważ nie oglądam tego typu filmów - za bardzo je przeżywam.

20. Noszę soczewki

Okulary musiałam zacząć nosić, kiedy miałam szesnaście lat. Potem moja wada tylko się zwiększała i stanęło na -5 dioptrii. Wcześniej myślałam, że dobry wzrok dano mi raz na zawsze, a potem okazało się, że soczewki są drogie, a ja nie jestem dobrym kandydatem do ich noszenia. Soczewki noszę od czterech lat - chciałam chociaż spróbować, aby ubierać je na jakieś ważne uroczystości (w drucianych okularach nie było mi do twarzy) i tak już zostało każdego dnia. Dzisiaj kiedy ktoś widzi mnie w okularach to dziwi się, że mam wadę wzroku.

21. Nie wychodzę z domu bez makijażu 

Kiedyś uważałam osoby, które nie wychodzą bez makijażu za próżne i dziwne. Dzisiaj, kiedy idę gdzieś bez tapety ludzie pytają czy się nie wyspałam, czy jestem zmęczona i ja sama też nie czuję się komfortowo, więc codziennie rano poświęcam dziesięć minut na fluid, eyeliner i tusz do rzęs. 

22. Piję dwa litry wody dziennie

Nawet kiedy pierwszy raz się odchudzałam nie wierzyłam w zbawienny wpływ picia wody. Dziś wiem, że to właśnie ona uwolniła mnie od ciągłych bóli głowy i piję ją nawet w dni, kiedy odchudzanie jest ostatnią rzeczą o jakiej bym pomyślała. Kiedyś nie lubiłam bardzo wody, ponieważ uważałam, że jest bez smaku, ale na szczęście to tylko kwestia przyzwyczajenia.

23. Gotuję i nawet to lubię 

Kiedyś wszystkie damskie zajęcia były dla mnie odrażające. Kiedy bawiłyśmy się z koleżanką w dom to ja byłam ojcem. Dobrze, że wtedy jeszcze nie było mody na gender! Nigdy bym nie pomyślała, że będę w domu gotowała, a jednak to robię i podobno całkiem znośnie mi wychodzi.

24. Lubię kupować

Kiedy mama grzmiała, że na jesień trzeba kupić nową kurtkę i jakieś bluzki do szkoły to cała drżałam. Chodzenie po sklepach to była najgorsza kara! Tylko nie to. Było mi wszystko jedno jak wyglądam byle nie przymierzać, nie szukać, nie słuchać komentarzy sprzedawczyń, że powinnam to czy tamto wybrać, ponieważ dobrze leży. Dzisiaj lubię kupować i chociaż chodzenie i szukanie po sklepach okazji nadal jest dla mnie karą to posiadanie nowych ciuchów sprawia mi ogromną przyjemność. 

25. Wyrzucam niepotrzebne rzeczy

Rodzice mieli dom, garaże, strychy... Ja za swoim pokojem miałam strych całkiem sporej wielkości, który był tylko do mojej dyspozycji i w którym mieściło się wszystko to co w szafach nie koniecznie miało swoje miejsce. Rodzice do dziś niczego nie wyrzucają - wszystko się kiedyś przydaję. Mieszkanie nauczyło mnie, że są rzeczy z którymi trzeba się rozstać - jeżeli jakiejś torebki nie nosiłam rok, koszulkę zabieram namiętnie tylko na spacer z psem, a buty mają widoczne zniszczenia to należy je wyrzucić.

Blog miał być dla mnie motywatorem do działania i pozbycia się z mojego życia lenia i naprawdę tak się stało. Marnuje zdecydowanie mniej czasu! Dziś chciałabym zachęcić Was do nieco aktywniejszego życia i wygonić wszystkie wymówki, które na co dzień stosujemy, aby tylko wieczorami mieć więcej czasu na przeglądanie Facebooka! Nie bójcie się do tego przyznać - sama jestem przykładem najbardziej leniwego kanapowca.

Od kiedy uprawiam sport może nie schudłam, co niestety by mi się przydało. Zauważałam jednak, że jestem szczęśliwsza w dni, które spędzam aktywnie. Jestem też zdecydowanie bardziej zrelaksowana. Stress ze mnie wychodzi - jestem bardziej uśmiechnięta i lepiej wyglądam (głównie dzięki temu, że nie zatrzymuje wody). Wydaję mi się, że mam zdecydowanie mniejsze skłonności do smucenia się i złego humoru.  Zauważyłam, że w pracy męczę się głównie psychicznie, fizyczna strona zostaje zdecydowanie zaniedbana. Dlatego z jednej strony czuję się zmęczona a jednocześnie roznosi mnie negatywna energia!

Cieszę się, że od jakiegoś czasu żyjemy bardziej świadomie i to zarówno w kwestii jedzenia jak i aktywności fizycznej. Z fizycznego punktu widzenia pracujemy zdecydowanie mniej od naszych dziadków, wysilamy głównie nasz mózg - większość czasu grzejemy tyłki w fotelach obrotowych, samochodowych i domowych, a nasza aktywność kończy się na przejściu z domu na parking i z parkingu do pracy. Nasza świadomość odnośnie tego, że powinniśmy się ruszać jest duża co nie zmienia faktu, że dla kobiet główną motywacją jest jednak walka o szczupłą sylwetkę. Dlatego, kiedy tylko nie widzimy efektów lub osiągniemy wymarzoną sylwetkę lubimy sobie odpuścić - akurat podejścia do sportu powinnyśmy się uczyć od mężczyzn. Dodatkowo zobacz na wszystkie osoby, które osiągnęły sukces wokół Ciebie - może Cię to zdziwi, ale uprawiają jakiś sport, prawda? 

Z badania CBOS wynika, że 66% osób uprawia sport, jednak głównie dotyczy to osób młodych, wykształconych (i właśnie świadomych), co mnie nie dziwi, ponieważ nie wyobrażam sobie mojej babci w kolorowych ciuchach i z rowerem, mimo że nadrabia to pracami na ogrodzie (co trudno nazwać sportem). Jeżeli masz ochotę przeczytać więcej o statystykach dotyczących sportu i Polaków kliknij tutaj. Czas na wykluczenie wymówek!

Nie mam na to czasu!

Mądrzejsi ode mnie mówią, że znalezienie czasu to kwestia organizacji i chociaż nie przepadam za coachami, strefą komfortu i psychologią biznesu to zgadzam się z nimi! Nie mogę podpowiedzieć osobom, które mają dzieci, ogromny dom i nikogo do pomocy. Wiem jednak, że to zazwyczaj nam - biurowym szczurom, grzejącym krzesło od 8-16 najciężej jest się zmotywować. Wracamy do domu, jemy obiad, potem opchani siedzimy przed komputerem, na kanapie, przed telewizorem... Pytamy: kiedy uprawiać sport? Właściwie zjadamy obiad po 18, potem zakupy, sprzątanie, obiad na kolejny dzień... Też stosowałam tę wymówkę. Obecnie zanim porządnie wezmę się za obiad i inne obowiązki przebieram się w strój sportowy i ruszam w drogę. Ze zdziwieniem stwierdzam, że czasu na resztę obowiązków mam tak samo mało, jednak dni, w których trenuje czuję się o wiele szczęśliwsza! Oprócz tego do aktywności fizycznej motywuję się razem z moim wspaniałym mężem - to działa, więc zabierz go ze sobą na bieganie, marsz czy siłownie na świeżym powietrzu. Biorę też udział w rywalizacji na stronie Endomondo - 2017 km w 2017 roku - małe rzeczy a cieszą.

Nie lubię sportu!

Poszukaj dyscyplinę, która sprawi Ci przyjemność. Uwierz mi, naprawdę taka istnieje. Jeżeli nie przepadasz za wysiłkiem to nie nastawiaj się na przebieganie maratonu, po tym jak o cudownym sporcie opowie Ci koleżanka lub kolega. To tylko Twoja decyzja. Wybierz rower lub Nordic Walking. Możesz też spacerować. Nie istnieje coś takiego jak lepsza czy gorsza dyscyplina. Ja lubię mieszać różne zajęcia, ale największą satysfakcję sprawia mi ustalanie nowych celów - przebiegnę 7 km, przejdę 30 km czy przejadę rowerem 60? Pokonanie samej siebie jest najważniejsze! Nie lubię ćwiczyć w domu z filmami na YouTube, dlatego też się do tego nie zmuszam. To, że nie lubiłaś w-f nie znaczy, że nie polubisz aktywności fizycznej, kiedy jesteś już dojrzalsza.

Wypadnę blado przy innych

Coś co nas zupełnie hamuje w rozwoju i to nie tylko w sporcie - co powiedzą o nas inni? Biegam/chodzę/jadę wolno, mój trening jest krótki, nie warto zaczynać, będą się ze mnie śmiać i na mnie patrzeć... Warto! Pomyśl sobie ile rzeczy w życiu zrobiliście mimo negatywnej opinii innych. Właśnie! Czy którejś z tych decyzji żałowałaś? Wciąż słyszymy te opinie i czy naprawdę są one tak kluczową kwestią? Wiem, że bywa trudno, kiedy wiesz, że jesteś obserwowana. Nie pozwól, aby życie przeleciało Ci pomiędzy palcami tylko dlatego, że otaczają Cię złośliwi ludzie.

Nie mam się w co ubrać

Naprawdę nie masz t-shirtu, adidasów z osiedlowego sklepu i getrów/spodenek czy innego dołu z miękkiego materiału? To nie impreza czy pokaz mody, aby wyglądać idealnie. Jeżeli jednak wiesz, że idealny strój Cię motywuję to biegnij do sklepu sportowego i zrób mądre zakupy - np. w Decathlonie można zaopatrzyć się w sportowe ciuchy za naprawdę rozsądną cene. Sama mam kilka koszulek sportowych, stanik, dwie pary getrów, dresy i buty: do biegania i bez amortyzacji. Nie mam jednak problemu, aby ubrać zwykłą koszulkę, jeżeli wszystkie sportowe są akurat przepocone i czekają na pranie. Niby w czym to przeszkadza?

Nie chce schudnąć

To mnie martwi. Powinniśmy się ruszać bez względu na to czy mamy nadwagę czy też nie. Są osoby szczupłe, które po wejściu na trzecie piętro mają zadyszkę. Chcesz do nich należeć? Uważasz, że to Ci naprawdę nie przeszkadza? Moim zdaniem to smutne, że wciąż ruszamy się tylko po to, aby mieć zgrabny tyłek.

Nie stać mnie

Najzabawniejsza wymówka jaką słyszałam. Uprawianie sportu nie wymaga nakładów finansowych - chyba, że za dużo naoglądaliście się Insta i chcielibyście również zdobyć trochę obserwatorów na nowym hobby. Nie musisz chodzić do najmodniejszego klubu w firmowych ciuchach. Wyciągnij zakurzony rower, dowolne ciuchy i buty i przestań uważać, że tylko bogatych stać na zdrowy styl życia.

Masz inne wymówki? Podaj je w komentarzu, a pomogę Ci je pokonać! Zamiast jednak wymyślać kolejne czas przyznać się przed samym sobą, że każdy z powyższych punktów sprawadza się do nie chce mi się i to jest właśnie jedyny magiczny powód dla którego nadal patrzysz z zazdrością na uśmiechniętych ludzi ogarniętych pogonią za endorfinami! I piszę to pełna euforii w pokoju razem z moim nowym rowerem - prezentem na 25 urodziny. 

Masz szesnaście lat, skończyłaś gimnazjum (choć po reformie edukacji będzie to podstawówka), w głowie tysiąc pomysłów na to kim chcesz zostać, albo żadnego... Masz wiek buntu, może chcesz przewrócić świat do góry nogami, a może pokazać, że osiągniesz najwyższy poziom ignorancji. Coś lubisz robić, a czegoś nie lubisz, czujesz się jak dorosły, ale nikt nie chce sprzedać Ci piwa i godzinę prosisz mamę, aby pozwoliła Ci wrócić po dwudziestej drugiej do domu. Liceum - etap edukacji, który wspominam najgorzej i w którym uważałam, że przegrałam życie i już na pewno nic nie osiągnę.

W szkole podstawowej nie musiałam się uczyć, aby dostawać same piątki. W gimnazjum również nie miałam z tym problemu, nawet jeżeli niektóre zadania domowe odrabiałam w radiowęźle. Miałam świadectwo z paskiem, tróję z polskiego, szóstkę z matematyki, byłam wolontariuszem, biegałam na zawodach, brałam udział w konkursach, chodziłam na kółko teatralne i matematyczne. Świat należał do mnie. W liceum zupełnie się poddałam i byłam najbardziej przeciętną osobą z możliwych. Nagle okazało się, że musiałabym się w domu uczyć głupot, których nie uważałam za niezbędne. Dojeżdżałam trzydzieści kilometrów autobusem, na treningi siatkówki musiałabym przyjeżdżać w sobotę, a na biegi przełajowe przychodzić po lekcjach, a to było ostatnie na co miałam ochotę. Sądzę, że żadna z osób, które chodziły ze mną do klasy w liceum nie postawiłaby, że obronię tytuł inżyniera na piątkę, a potem znajdę sensowną pracę i wcale im się nie dziwie. Co mnie denerwowało w liceum?  

Nauka wszystkiego i niczego

Fakultety, czyli przedmioty maturalne wybieraliśmy dopiero w drugiej klasie. Do tego czasu każdy nauczyciel uważał, że jego przedmiot jest najważniejszy i skoro się nie zdeklarowaliśmy to może jednak będziemy zdawali z niego maturę - czasem byśmy im popsuli statystyki, a na to nikt nie mógł sobie pozwolić. Do dziś nie rozumiem co dało mi pobieżne uczenie się dat z historii na pamięć. Może i ogół historii może być ciekawy, jeżeli jest dobrze opowiedziany, ale czy rzeczywiście robi mi to różnice czy to zdarzyło się w roku 1560 czy 1565? Pewnie duża część nie rozumie dlaczego uczyła się matematyki i fizyki i zgodzę się z Wami. Na nic mi się to obliczanie funkcji w życiu nie przydało, a fizyka.. Cóż. To moim zdaniem jedna z najciekawszych nauk, ale nauczyciele się wcale nie przykładają, aby nią zaciekawić - oprócz tego jak to zrobić, kiedy siedzi przed Tobą trzydziestu znudzonych uczniów, a jedyne co możesz wykorzystać do doświadczeń to folia aluminiowa? W efekcie nie jestem w stanie wymienić żadnej praktycznej umiejętności czy nawet teorii, która przydała mi się w dorosłym życiu.

Brak praktycznych umiejętności

Wszyscy wiedzą, że szkoła nijak ma się do rzeczywistości. Wszyscy to powtarzają jak mantrę od wielu lat, ale nikt z tym nic nie zrobił. Zamiast pisać esej i rozprawkę o nic nie wnoszącej do świata lekturze warto byłoby nauczyć pisać się e-maili, wyrażania swoich myśli w najbardziej ścisły sposób, przekazywania informacji, wypowiadania się (z czym w młodym wieku ma się ewidentny problem i ja mam go do dziś, kiedy się zdenerwuje). Zamiast tysiąca lektur, w których autor podobno coś miał na myśli może powinniśmy nauczyć się czegoś o motywacji, organizacji, prezentowaniu i życiu... Zamiast wspominać dawne dzieje powinniśmy się skupić na tym co jest teraz, abyśmy mieli większą świadomość świata, polityki i gospodarki. Na WOSie przedstawialiśmy wydarzenia z faktów i uczyliśmy się nudnych rzeczy, a może powinniśmy oglądać filmy? Czy ktoś nauczył nas Excela albo przedstawił choć jeden program komputerowy (choćby ERP), który moglibyśmy zastosować w dorosłym życiu? Mieliśmy jakieś zajęcia z przedsiębiorczości, ale bardzo mało, więc nikt nie poinformował Nas jak się zakłada firmę, jakie jest prawo pracy, jak się przygotować na rozmowę kwalifikacyjną i napisać CV. Czy był u Was choć raz porządny doradca zawodowy, który zrobiłby coś więcej niż rozdał testy osobowościowe, które pokazały Wam to co już wiedzieliście, ale nic nie wnosiły? Kolejna rzecz, która nic nie wnosiła! To mnie najbardziej wkurzało i dlatego nie miałam ani krzty motywacji, aby się starać.

Brak indywidualności
Mam wrażenie, że w liceum wszyscy mieliśmy ustawić się w rzędzie, przybrać jedną minę i robić to samo. Mieliśmy trafiać w dziwny klucz, odrabiać zadania domowe, odpowiadać przy tablicy - to dopiero było zabawne. Stanie przed nauczycielem i referowanie ostatniej lekcji. Totalna porażka i nic głupszego sobie nie wyobrażam. Mieliśmy uczyć się jak szaleni, bo podobno od tego zależała nasza przyszłość. Trele-morele i pierdoły.
Najbardziej mnie chyba bolało, że innym to bycie od linijki odpowiadało. Moi koledzy i koleżanki naprawdę mieli mało luzu, co potwierdzała moja zdziwiona mama po każdej wywiadówce. Na studiach było już zupełnie inaczej.
W liceum zamknęłam się w sobie głównie dlatego, że nie odpowiadało mi to, aby być jak wszyscy, ale z drugiej strony za bardzo nie wiedziałam jak z tym walczyć.

Pani profesor...
Na uczelni byli doktorzy, magistrowie i profesorowie. W liceum mieliśmy samych profesorów, którzy byli magistrami i żądali, aby nazywać ich profesorami. Dlaczego? Kto to wie? Podobno taka tradycja. Nie przepadałam za moją wychowawczynią i wiem, że i ona nie przepadała za mną. Uważała zapewne, że nie daję z siebie wszystkiego i miała rację. Nie zamierzałam się jednak bezsensu wysilać. Duża część nauczycieli w liceum było bardzo zakochanych w sobie i to mi się nie podobało!

Co miał wnieść ten post? Oczywiście nie zniechęcam Was do nauki. Uczcie się! Na dużą część studiów potrzebne są bardzo wysokie słupki maturalne, ale... Nie dajcie się wsadzić w ramy i powiedzieć sobie, że skoro nie umiecie bezmyślnie wkuwać wszystkiego na pamięć to jesteście gorsi. Nie jesteście! I możecie osiągnąć w życiu naprawdę wszystko! Co bym zmieniła, gdybym to dziś poszła do liceum? Lepiej wykorzystałabym czas po szkole i nie wierzyła, że jestem mniej zdolna od innych. Jednak nie uczyłabym się ani minuty dłużej.
Jaki etap edukacji wspominacie najgorzej i dlaczego? Podzielcie się ze mną w komentarzu.