Kobieta techniczna

25 rzeczy na 25 urodziny. Ćwierć wieku brzmi bardzo poważnie tymczasem ja nadal żyję sobie w bajkowym świecie małej księżniczki i ku mojej uciesze jeszcze w zeszłym tygodniu poproszono mnie w sklepie o dowód. Z okazji swoich urodzin postanowiłam wypisać rzeczy, które mnie w dorosłym życiu zdziwiły - od bardzo ważnych, dotyczących wartości w życiu do najbardziej banalnych takich jak gotowanie. 

1. Najważniejsze decyzję trzeba podjąć spontanicznie - im więcej planuję tym gorzej wychodzi

Kiedyś uważałam, że wszystko trzeba mieć zaplanowane. Jak to w ostatniej chwili wybierać, studia, liceum czy typ pracy? To decyzje, które wpływają na całe nasze życie! Prawda jest taka, że wszystkie szkoły wybrałam spontanicznie i nawet o tym gdzie się przeprowadzę i będę żyła po liceum podjęłam z moim obecnym mężem dopiero kilka miesięcy przed maturą - wcześniej mieliśmy zupełnie inne plany. Niezależnie ile bym planowała okoliczności i tak zmuszały mnie, abym w ostatniej chwili podejmowała inne decyzję.

2. Pieniądze szczęścia nie dają

Totalny banał, prawda? Na Facebooku popularne są memy, że jeżeli komuś pieniądze szczęścia nie dają to może je przelać na czyjeś konto. Podobno też lepiej płakać w Mercedesie niż w Maluchu. Każdy kto próbował się uszczęśliwić zakupami wie, że to tylko na chwilę. Pieniądze są potrzebne, ale nie gwarantują szczęścia. Kiedyś myślałam, że bogaty człowiek nie może być nieszczęśliwy.

3. Ambicja jest największą i najbardziej wykańczającą wadą

Ambicja kojarzyła mi się z ludźmi sukcesu. Tak się tym przejęłam, że do dziś to właśnie ona jest moim największym wrogiem, czego się kompletnie nie spodziewałam. Niestety to właśnie AMBICJA sabotuje moje działania i sprawia, że choć szybko się zniechęcam to nadal się piłuję zamiast odpuścić. Czasem z kolei jest odwrotnie - dopuszczam, ale nie umiem się z tym pogodzić.

4. Mimo, że mówię, że mam gdzieś co mówią inni ludzie to nadal się nimi przejmuje

Często deklaruje, że nie powinniśmy się przejmować innymi ludźmi i naprawdę tak uważam. Niestety od tego co uważam do praktyki jest bardzo daleka droga. Niby nie przejmuję się plotkami sąsiadów z klatki, a mimo wszystko jakoś nie chce, aby o mnie mówili. Boli mnie też kiedy usłyszę, że ktoś mnie obgadał za plecami, ale myśli o mnie jakieś złe rzeczy. Byłam pewna, że z tego wyrosnę. 

5. Najbardziej złoszczę się o krytykę, z którą w gruncie rzeczy się zgadzam

Wiecie na kogo najbardziej się obraziłam i do dziś nieco mnie to boli, kiedy się spotykamy? Na osobę, która za plecami powiedziała, że jestem gruba. Sama tak myślałam i nie należałam wtedy do najchudszych (dziś też nie należę), a jednak krytyka z którą się zgadzam najbardziej mnie denerwuje. Tak samo, kiedy ktoś powie, że coś robię gorzej od kogoś - jeżeli uważam inaczej to przechodzę obok tego obojętnie. Kiedy się zgadzam - kipię ze złości. 

6. Nawet jeżeli lubię swoją pracę to czasem czekam na 16.00 i weekend

Kiedy pierwszy raz miałam wakacje od szkoły płakałam. Nie chciałam siedzieć w domu, ponieważ kochałam szkołę i jedna koleżanka od sąsiadów i kilka kolegów z ulicy nie było w stanie mnie przekonać. Myślałam, że kiedy lubisz to co robisz to nigdy nie czekasz na koniec dnia i nie cieszysz się z piątku - tak nie jest. 

7. Nie nauczę się rozmawiać z ludźmi, których nie lubię tak, aby tego nie poznali

Z tego też uważałam, że wyrosnę - dotychczas się nie udało. Kiedy kogoś nie lubię ciężko mi z nim nawiązać kontakt i czasem chodzi o pierwsze czy drugie wrażenie czy podejrzenie, że ktoś za mną nie przepada. Normalnie nie mam kłopotów z luźną rozmową z innymi ludźmi. Kiedy jednak z kimś mój kontakt jest niepewny to nie umiem tego po sobie nie pokazać - pewnie dlatego zawsze wiedziałam, że nie powinnam nic sprzedawać.

8. Nie przestanę lubić śmieciowego jedzenia tylko dlatego, że jest niezdrowe

Czekałam, aż mądrość życiowa przyjdzie. Przekonywałam się, że sama sobie szkodzę. Chociaż staram się ograniczać śmieciowe jedzenie to gdyby nie było tuczące to żywiłabym się tylko nim. To przerażające, ale o ile sport lubię sam w sobie to jedzenie warzyw sprawia, że krzywię się nawet, kiedy to piszę.

9. Ludzie kłamią

Jestem bezstresowo wychowana i rodzice raczej nie wciskali mi kolokwialnych kitów między oczy. Od zawsze wiedziałam, że urodziła mnie mama, a nie znalazła w kapuście czy przyniósł mnie bocian. Wiedziałam też, że św. Mikołaj to każdy z nas i chodzi o to, aby wzajemnie sobie zrobić prezenty na szczególną okazję. Do szkoły poszłam przekonana, że kiedy ktoś mi coś powie to jest to prawda. Teraz wiem, że większość prawd trzeba dzielić na cztery. 

10. Sama też kłamię

Z moją przyjaciółką pokłóciłyśmy się pierwszy raz o to, że powiedziałam jej, że głupio wygląda w jakiś ciuchach. Była na mnie zła a ja byłam zdziwiona o co ma do mnie pretensję. Czasem w życiu trzeba postąpić dyplomatycznie i chociaż uważam, że najgorsza prawda jest lepsza od pięknego kłamstwa to i ja kłamię, kiedy wymaga ode mnie tego sytuacja. 

11. Talent nie wystarczy

Miałam kiedyś teorie niczym z amerykańskich filmów, że kiedy człowiek ma talent to wszystko przychodzi mu z łatwością. W związku z tym zazdrościłam ludziom ich zdolności, podczas kiedy ja byłam "nijaka". Prawda jest tak, że nawet, kiedy masz talent to na sukces i tak musisz ciężko pracować. 

12. Mogę pracować najciężej jak to możliwe, ale i tak nie poczuję się spełniona

To chyba ma coś wspólnego z ambicją. Kiedy popatrzyłabym na siebie w dzisiejszym punkcie życia jako dziecko to byłabym zadowolona. Czego chcieć więcej: mąż, dwa psy, praca, ładne mieszkanie, z pieniędzmi też jest dobrze, chociaż butów Manolo Blachnicka nie kupuję. Czy czuję się super szczęśliwa i spełniona? NIE!

13. Nigdy nie wiem co odpowiadać na "co słychać?"

W szkole myślałam sobie, że co odpowiedzieć, kiedy codziennie chodzę tylko do szkoły i gram w piłkę (co pytającego zazwyczaj nie obchodziło)? W dorosłym życiu to będę miała dopiero do opowiadania! Ile to ja rzeczy nie zrobię każdego dnia. Tymczasem nadal, kiedy ktoś pyta co słychać wzruszam ramionami. 

14. Zorganizowanie wolnego czasu nie oglądając głupio telewizji nie jest łatwe

Kiedy będę niezależna od nikogo będę robiła tyyyyyle fajnych rzeczy, będę miała tysiące różnych hobby i przyjaciół z różnych krańców polski, których będę odwiedzała co weekend. Wyszło jak wyszło. Z mądrym zorganizowaniem swojego wolnego czasu i wymyśleniem ciekawych zajęć jest zdecydowanie gorzej niż kiedyś. Głównie dlatego, że już się nie zapalam na wszystkie proste pomysły. 

15. Polityka mnie obchodzi

Kiedyś nie znałam ani jednego polityka oprócz obecnego prezydenta. Nie oglądałam też wiadomości i kiedy na WOS w liceum musiałam zacząć to robić byłam bardzo niezadowolona. Obecnie śledzę choć jeden serwis informacyjny dziennie - lubię wyrobić sobie to czy inne zdanie na dany temat, chociaż nie powiedziałabym, że jestem w tym obiektywna. 

16. Boję się wypadków

Wypadki to domena mojej babci, ale i mama czasem coś tam powie. Kiedyś totalnie nie miałam świadomości i uważałam, że nie ma co się martwić - w końcu stanie się to co ma się stać. Dziś nie boję się wypadków, kiedy sama mam władze nad samochodem, ale z innymi wciąż mam wrażenie, że albo gdzieś uderzymy przodem, ponieważ proces hamowania zaczął się zbyt późno, albo zaraz ktoś wyjedzie na trzeciego. Tego się po sobie zupełnie nie spodziewałam!

17. Nadal wychodzą mi pryszcze!

Skoro do siedemnastego roku życia nie miałam pryszczy uważałam się za szczęściarę, której nigdy nie będzie to dotyczyło. Głupio się myliłam - teraz przed okresem mam w czerwonych punkach twarz i plecy, a co najgorsze moja skóra jest podatna na blizny - kiedy tylko jakiś dotknę zostaję czerwona plama na kilka miesięcy.

18. Lubię alkohol

Nie byłam z tych, co czułaby potrzebę popijania na szkolnych obozach czy imprezach, w kącie, w toalecie, w ukryciu przed rodzicami. Alkohol mi śmierdział, nie ubiłam ani wódki, ani piwa, a wino bywało zbyt ciężkie. Od kiedy zrobiłam prawo jazdy wciąż byłam kierowcą i żyłam sobie w tej błogiej nieświadomości do momentu odkrycia Cydra i Somersbiego. 

19. Kocham czytanie kryminałów

Choć chciałam być policjantką i rozwiązywać kryminalne zagadki to jako nastolatka raczej namiętnie czytałam Harlequiny niż kryminały. Dopiero w dorosłym życiu naprawdę je pokochałam i bardzo się cieszę, że je odkryłam. To, że lubię je czytać jest dość dziwne, ponieważ nie oglądam tego typu filmów - za bardzo je przeżywam.

20. Noszę soczewki

Okulary musiałam zacząć nosić, kiedy miałam szesnaście lat. Potem moja wada tylko się zwiększała i stanęło na -5 dioptrii. Wcześniej myślałam, że dobry wzrok dano mi raz na zawsze, a potem okazało się, że soczewki są drogie, a ja nie jestem dobrym kandydatem do ich noszenia. Soczewki noszę od czterech lat - chciałam chociaż spróbować, aby ubierać je na jakieś ważne uroczystości (w drucianych okularach nie było mi do twarzy) i tak już zostało każdego dnia. Dzisiaj kiedy ktoś widzi mnie w okularach to dziwi się, że mam wadę wzroku.

21. Nie wychodzę z domu bez makijażu 

Kiedyś uważałam osoby, które nie wychodzą bez makijażu za próżne i dziwne. Dzisiaj, kiedy idę gdzieś bez tapety ludzie pytają czy się nie wyspałam, czy jestem zmęczona i ja sama też nie czuję się komfortowo, więc codziennie rano poświęcam dziesięć minut na fluid, eyeliner i tusz do rzęs. 

22. Piję dwa litry wody dziennie

Nawet kiedy pierwszy raz się odchudzałam nie wierzyłam w zbawienny wpływ picia wody. Dziś wiem, że to właśnie ona uwolniła mnie od ciągłych bóli głowy i piję ją nawet w dni, kiedy odchudzanie jest ostatnią rzeczą o jakiej bym pomyślała. Kiedyś nie lubiłam bardzo wody, ponieważ uważałam, że jest bez smaku, ale na szczęście to tylko kwestia przyzwyczajenia.

23. Gotuję i nawet to lubię 

Kiedyś wszystkie damskie zajęcia były dla mnie odrażające. Kiedy bawiłyśmy się z koleżanką w dom to ja byłam ojcem. Dobrze, że wtedy jeszcze nie było mody na gender! Nigdy bym nie pomyślała, że będę w domu gotowała, a jednak to robię i podobno całkiem znośnie mi wychodzi.

24. Lubię kupować

Kiedy mama grzmiała, że na jesień trzeba kupić nową kurtkę i jakieś bluzki do szkoły to cała drżałam. Chodzenie po sklepach to była najgorsza kara! Tylko nie to. Było mi wszystko jedno jak wyglądam byle nie przymierzać, nie szukać, nie słuchać komentarzy sprzedawczyń, że powinnam to czy tamto wybrać, ponieważ dobrze leży. Dzisiaj lubię kupować i chociaż chodzenie i szukanie po sklepach okazji nadal jest dla mnie karą to posiadanie nowych ciuchów sprawia mi ogromną przyjemność. 

25. Wyrzucam niepotrzebne rzeczy

Rodzice mieli dom, garaże, strychy... Ja za swoim pokojem miałam strych całkiem sporej wielkości, który był tylko do mojej dyspozycji i w którym mieściło się wszystko to co w szafach nie koniecznie miało swoje miejsce. Rodzice do dziś niczego nie wyrzucają - wszystko się kiedyś przydaję. Mieszkanie nauczyło mnie, że są rzeczy z którymi trzeba się rozstać - jeżeli jakiejś torebki nie nosiłam rok, koszulkę zabieram namiętnie tylko na spacer z psem, a buty mają widoczne zniszczenia to należy je wyrzucić.

Blog miał być dla mnie motywatorem do działania i pozbycia się z mojego życia lenia i naprawdę tak się stało. Marnuje zdecydowanie mniej czasu! Dziś chciałabym zachęcić Was do nieco aktywniejszego życia i wygonić wszystkie wymówki, które na co dzień stosujemy, aby tylko wieczorami mieć więcej czasu na przeglądanie Facebooka! Nie bójcie się do tego przyznać - sama jestem przykładem najbardziej leniwego kanapowca.

Od kiedy uprawiam sport może nie schudłam, co niestety by mi się przydało. Zauważałam jednak, że jestem szczęśliwsza w dni, które spędzam aktywnie. Jestem też zdecydowanie bardziej zrelaksowana. Stress ze mnie wychodzi - jestem bardziej uśmiechnięta i lepiej wyglądam (głównie dzięki temu, że nie zatrzymuje wody). Wydaję mi się, że mam zdecydowanie mniejsze skłonności do smucenia się i złego humoru.  Zauważyłam, że w pracy męczę się głównie psychicznie, fizyczna strona zostaje zdecydowanie zaniedbana. Dlatego z jednej strony czuję się zmęczona a jednocześnie roznosi mnie negatywna energia!

Cieszę się, że od jakiegoś czasu żyjemy bardziej świadomie i to zarówno w kwestii jedzenia jak i aktywności fizycznej. Z fizycznego punktu widzenia pracujemy zdecydowanie mniej od naszych dziadków, wysilamy głównie nasz mózg - większość czasu grzejemy tyłki w fotelach obrotowych, samochodowych i domowych, a nasza aktywność kończy się na przejściu z domu na parking i z parkingu do pracy. Nasza świadomość odnośnie tego, że powinniśmy się ruszać jest duża co nie zmienia faktu, że dla kobiet główną motywacją jest jednak walka o szczupłą sylwetkę. Dlatego, kiedy tylko nie widzimy efektów lub osiągniemy wymarzoną sylwetkę lubimy sobie odpuścić - akurat podejścia do sportu powinnyśmy się uczyć od mężczyzn. Dodatkowo zobacz na wszystkie osoby, które osiągnęły sukces wokół Ciebie - może Cię to zdziwi, ale uprawiają jakiś sport, prawda? 

Z badania CBOS wynika, że 66% osób uprawia sport, jednak głównie dotyczy to osób młodych, wykształconych (i właśnie świadomych), co mnie nie dziwi, ponieważ nie wyobrażam sobie mojej babci w kolorowych ciuchach i z rowerem, mimo że nadrabia to pracami na ogrodzie (co trudno nazwać sportem). Jeżeli masz ochotę przeczytać więcej o statystykach dotyczących sportu i Polaków kliknij tutaj. Czas na wykluczenie wymówek!

Nie mam na to czasu!

Mądrzejsi ode mnie mówią, że znalezienie czasu to kwestia organizacji i chociaż nie przepadam za coachami, strefą komfortu i psychologią biznesu to zgadzam się z nimi! Nie mogę podpowiedzieć osobom, które mają dzieci, ogromny dom i nikogo do pomocy. Wiem jednak, że to zazwyczaj nam - biurowym szczurom, grzejącym krzesło od 8-16 najciężej jest się zmotywować. Wracamy do domu, jemy obiad, potem opchani siedzimy przed komputerem, na kanapie, przed telewizorem... Pytamy: kiedy uprawiać sport? Właściwie zjadamy obiad po 18, potem zakupy, sprzątanie, obiad na kolejny dzień... Też stosowałam tę wymówkę. Obecnie zanim porządnie wezmę się za obiad i inne obowiązki przebieram się w strój sportowy i ruszam w drogę. Ze zdziwieniem stwierdzam, że czasu na resztę obowiązków mam tak samo mało, jednak dni, w których trenuje czuję się o wiele szczęśliwsza! Oprócz tego do aktywności fizycznej motywuję się razem z moim wspaniałym mężem - to działa, więc zabierz go ze sobą na bieganie, marsz czy siłownie na świeżym powietrzu. Biorę też udział w rywalizacji na stronie Endomondo - 2017 km w 2017 roku - małe rzeczy a cieszą.

Nie lubię sportu!

Poszukaj dyscyplinę, która sprawi Ci przyjemność. Uwierz mi, naprawdę taka istnieje. Jeżeli nie przepadasz za wysiłkiem to nie nastawiaj się na przebieganie maratonu, po tym jak o cudownym sporcie opowie Ci koleżanka lub kolega. To tylko Twoja decyzja. Wybierz rower lub Nordic Walking. Możesz też spacerować. Nie istnieje coś takiego jak lepsza czy gorsza dyscyplina. Ja lubię mieszać różne zajęcia, ale największą satysfakcję sprawia mi ustalanie nowych celów - przebiegnę 7 km, przejdę 30 km czy przejadę rowerem 60? Pokonanie samej siebie jest najważniejsze! Nie lubię ćwiczyć w domu z filmami na YouTube, dlatego też się do tego nie zmuszam. To, że nie lubiłaś w-f nie znaczy, że nie polubisz aktywności fizycznej, kiedy jesteś już dojrzalsza.

Wypadnę blado przy innych

Coś co nas zupełnie hamuje w rozwoju i to nie tylko w sporcie - co powiedzą o nas inni? Biegam/chodzę/jadę wolno, mój trening jest krótki, nie warto zaczynać, będą się ze mnie śmiać i na mnie patrzeć... Warto! Pomyśl sobie ile rzeczy w życiu zrobiliście mimo negatywnej opinii innych. Właśnie! Czy którejś z tych decyzji żałowałaś? Wciąż słyszymy te opinie i czy naprawdę są one tak kluczową kwestią? Wiem, że bywa trudno, kiedy wiesz, że jesteś obserwowana. Nie pozwól, aby życie przeleciało Ci pomiędzy palcami tylko dlatego, że otaczają Cię złośliwi ludzie.

Nie mam się w co ubrać

Naprawdę nie masz t-shirtu, adidasów z osiedlowego sklepu i getrów/spodenek czy innego dołu z miękkiego materiału? To nie impreza czy pokaz mody, aby wyglądać idealnie. Jeżeli jednak wiesz, że idealny strój Cię motywuję to biegnij do sklepu sportowego i zrób mądre zakupy - np. w Decathlonie można zaopatrzyć się w sportowe ciuchy za naprawdę rozsądną cene. Sama mam kilka koszulek sportowych, stanik, dwie pary getrów, dresy i buty: do biegania i bez amortyzacji. Nie mam jednak problemu, aby ubrać zwykłą koszulkę, jeżeli wszystkie sportowe są akurat przepocone i czekają na pranie. Niby w czym to przeszkadza?

Nie chce schudnąć

To mnie martwi. Powinniśmy się ruszać bez względu na to czy mamy nadwagę czy też nie. Są osoby szczupłe, które po wejściu na trzecie piętro mają zadyszkę. Chcesz do nich należeć? Uważasz, że to Ci naprawdę nie przeszkadza? Moim zdaniem to smutne, że wciąż ruszamy się tylko po to, aby mieć zgrabny tyłek.

Nie stać mnie

Najzabawniejsza wymówka jaką słyszałam. Uprawianie sportu nie wymaga nakładów finansowych - chyba, że za dużo naoglądaliście się Insta i chcielibyście również zdobyć trochę obserwatorów na nowym hobby. Nie musisz chodzić do najmodniejszego klubu w firmowych ciuchach. Wyciągnij zakurzony rower, dowolne ciuchy i buty i przestań uważać, że tylko bogatych stać na zdrowy styl życia.

Masz inne wymówki? Podaj je w komentarzu, a pomogę Ci je pokonać! Zamiast jednak wymyślać kolejne czas przyznać się przed samym sobą, że każdy z powyższych punktów sprawadza się do nie chce mi się i to jest właśnie jedyny magiczny powód dla którego nadal patrzysz z zazdrością na uśmiechniętych ludzi ogarniętych pogonią za endorfinami! I piszę to pełna euforii w pokoju razem z moim nowym rowerem - prezentem na 25 urodziny. 

Masz szesnaście lat, skończyłaś gimnazjum (choć po reformie edukacji będzie to podstawówka), w głowie tysiąc pomysłów na to kim chcesz zostać, albo żadnego... Masz wiek buntu, może chcesz przewrócić świat do góry nogami, a może pokazać, że osiągniesz najwyższy poziom ignorancji. Coś lubisz robić, a czegoś nie lubisz, czujesz się jak dorosły, ale nikt nie chce sprzedać Ci piwa i godzinę prosisz mamę, aby pozwoliła Ci wrócić po dwudziestej drugiej do domu. Liceum - etap edukacji, który wspominam najgorzej i w którym uważałam, że przegrałam życie i już na pewno nic nie osiągnę.

W szkole podstawowej nie musiałam się uczyć, aby dostawać same piątki. W gimnazjum również nie miałam z tym problemu, nawet jeżeli niektóre zadania domowe odrabiałam w radiowęźle. Miałam świadectwo z paskiem, tróję z polskiego, szóstkę z matematyki, byłam wolontariuszem, biegałam na zawodach, brałam udział w konkursach, chodziłam na kółko teatralne i matematyczne. Świat należał do mnie. W liceum zupełnie się poddałam i byłam najbardziej przeciętną osobą z możliwych. Nagle okazało się, że musiałabym się w domu uczyć głupot, których nie uważałam za niezbędne. Dojeżdżałam trzydzieści kilometrów autobusem, na treningi siatkówki musiałabym przyjeżdżać w sobotę, a na biegi przełajowe przychodzić po lekcjach, a to było ostatnie na co miałam ochotę. Sądzę, że żadna z osób, które chodziły ze mną do klasy w liceum nie postawiłaby, że obronię tytuł inżyniera na piątkę, a potem znajdę sensowną pracę i wcale im się nie dziwie. Co mnie denerwowało w liceum?  

Nauka wszystkiego i niczego

Fakultety, czyli przedmioty maturalne wybieraliśmy dopiero w drugiej klasie. Do tego czasu każdy nauczyciel uważał, że jego przedmiot jest najważniejszy i skoro się nie zdeklarowaliśmy to może jednak będziemy zdawali z niego maturę - czasem byśmy im popsuli statystyki, a na to nikt nie mógł sobie pozwolić. Do dziś nie rozumiem co dało mi pobieżne uczenie się dat z historii na pamięć. Może i ogół historii może być ciekawy, jeżeli jest dobrze opowiedziany, ale czy rzeczywiście robi mi to różnice czy to zdarzyło się w roku 1560 czy 1565? Pewnie duża część nie rozumie dlaczego uczyła się matematyki i fizyki i zgodzę się z Wami. Na nic mi się to obliczanie funkcji w życiu nie przydało, a fizyka.. Cóż. To moim zdaniem jedna z najciekawszych nauk, ale nauczyciele się wcale nie przykładają, aby nią zaciekawić - oprócz tego jak to zrobić, kiedy siedzi przed Tobą trzydziestu znudzonych uczniów, a jedyne co możesz wykorzystać do doświadczeń to folia aluminiowa? W efekcie nie jestem w stanie wymienić żadnej praktycznej umiejętności czy nawet teorii, która przydała mi się w dorosłym życiu.

Brak praktycznych umiejętności

Wszyscy wiedzą, że szkoła nijak ma się do rzeczywistości. Wszyscy to powtarzają jak mantrę od wielu lat, ale nikt z tym nic nie zrobił. Zamiast pisać esej i rozprawkę o nic nie wnoszącej do świata lekturze warto byłoby nauczyć pisać się e-maili, wyrażania swoich myśli w najbardziej ścisły sposób, przekazywania informacji, wypowiadania się (z czym w młodym wieku ma się ewidentny problem i ja mam go do dziś, kiedy się zdenerwuje). Zamiast tysiąca lektur, w których autor podobno coś miał na myśli może powinniśmy nauczyć się czegoś o motywacji, organizacji, prezentowaniu i życiu... Zamiast wspominać dawne dzieje powinniśmy się skupić na tym co jest teraz, abyśmy mieli większą świadomość świata, polityki i gospodarki. Na WOSie przedstawialiśmy wydarzenia z faktów i uczyliśmy się nudnych rzeczy, a może powinniśmy oglądać filmy? Czy ktoś nauczył nas Excela albo przedstawił choć jeden program komputerowy (choćby ERP), który moglibyśmy zastosować w dorosłym życiu? Mieliśmy jakieś zajęcia z przedsiębiorczości, ale bardzo mało, więc nikt nie poinformował Nas jak się zakłada firmę, jakie jest prawo pracy, jak się przygotować na rozmowę kwalifikacyjną i napisać CV. Czy był u Was choć raz porządny doradca zawodowy, który zrobiłby coś więcej niż rozdał testy osobowościowe, które pokazały Wam to co już wiedzieliście, ale nic nie wnosiły? Kolejna rzecz, która nic nie wnosiła! To mnie najbardziej wkurzało i dlatego nie miałam ani krzty motywacji, aby się starać.

Brak indywidualności
Mam wrażenie, że w liceum wszyscy mieliśmy ustawić się w rzędzie, przybrać jedną minę i robić to samo. Mieliśmy trafiać w dziwny klucz, odrabiać zadania domowe, odpowiadać przy tablicy - to dopiero było zabawne. Stanie przed nauczycielem i referowanie ostatniej lekcji. Totalna porażka i nic głupszego sobie nie wyobrażam. Mieliśmy uczyć się jak szaleni, bo podobno od tego zależała nasza przyszłość. Trele-morele i pierdoły.
Najbardziej mnie chyba bolało, że innym to bycie od linijki odpowiadało. Moi koledzy i koleżanki naprawdę mieli mało luzu, co potwierdzała moja zdziwiona mama po każdej wywiadówce. Na studiach było już zupełnie inaczej.
W liceum zamknęłam się w sobie głównie dlatego, że nie odpowiadało mi to, aby być jak wszyscy, ale z drugiej strony za bardzo nie wiedziałam jak z tym walczyć.

Pani profesor...
Na uczelni byli doktorzy, magistrowie i profesorowie. W liceum mieliśmy samych profesorów, którzy byli magistrami i żądali, aby nazywać ich profesorami. Dlaczego? Kto to wie? Podobno taka tradycja. Nie przepadałam za moją wychowawczynią i wiem, że i ona nie przepadała za mną. Uważała zapewne, że nie daję z siebie wszystkiego i miała rację. Nie zamierzałam się jednak bezsensu wysilać. Duża część nauczycieli w liceum było bardzo zakochanych w sobie i to mi się nie podobało!

Co miał wnieść ten post? Oczywiście nie zniechęcam Was do nauki. Uczcie się! Na dużą część studiów potrzebne są bardzo wysokie słupki maturalne, ale... Nie dajcie się wsadzić w ramy i powiedzieć sobie, że skoro nie umiecie bezmyślnie wkuwać wszystkiego na pamięć to jesteście gorsi. Nie jesteście! I możecie osiągnąć w życiu naprawdę wszystko! Co bym zmieniła, gdybym to dziś poszła do liceum? Lepiej wykorzystałabym czas po szkole i nie wierzyła, że jestem mniej zdolna od innych. Jednak nie uczyłabym się ani minuty dłużej.
Jaki etap edukacji wspominacie najgorzej i dlaczego? Podzielcie się ze mną w komentarzu.

Kino to świetna rozrywka dla zapracowanych - dostępna o każdej porze, nie trzeba się z nikim umawiać ani nikomu nic narzucać. Jeżeli nie mamy w danym dniu ochoty wystarczy zostać w domu podejmując decyzję dziesięć minut przed seansem (zawsze zdążymy, ponieważ filmy zaczynają się średnio z 40-minutowym opóźnieniem - zalety komercyjnego kina, dzięki czemu obejrzysz sobie zwiastuny filmów na następny rok). Dzięki tej dostępności z filmami, które mogą trafić w mój gust jestem na bieżąco i zazwyczaj z kina wychodzę z uśmiechem na twarzy. Wczoraj wybrałam się na Voltę - dość głośną komedię Juliusza Machulskiego. Nie mogłam tego przegapić, ponieważ filmy polskie kocham miłością bardzo tolerancyjną przez co jestem w stanie wybaczyć im naprawdę wiele. 

Sam w sobie wyraz Volta niewiele mi mówił, ale będąc kilka ostatnich razy w kinie widziałam zwiastun i film zapowiadał się naprawdę obiecująco. Dodając do tego slogan król komedii jest tylko jeden i przypominając sobie tytuły filmów, które wszyscy znają i kochają nie sposób odmówić sobie kupna biletu na seans. 

Bruno Volta - pewny siebie, przystojny, tytułowy bohater z wydumanym ego do kosmosu, który uważa się za lepszego od innych i daje sobie prawo, aby innymi gardzić. Jego dziewczyna, Aga, z marzeniami o swojej restauracji, które Bruno obiecuje spełnić, ale generalnie to tak zajmuje się swoim tyłkiem, że nie ma na nic innego czasu i w końcu Wiki - babka z jajami, która wie czego chce i jak tego dokonać, a jej charakter wykształciła chęć zemsty. No i jeszcze Dycha - ochroniarz Volty, a właściwie ogon Agi, ponieważ ego Volty nie pozwoliłoby mu nie mieć kontroli nad swoją dziewczyną 24/7. Dycha jest kreowany na inteligentną osobę, która mogłaby dojść w życiu zdecydowanie dalej, ale bycie przydupasem z jakiegoś względu bardzo mu odpowiada. I w końcu obiecujący kandydat na prezydenta, który zdecydowanie się na to stanowisko nie nadaję i generalnie wcale nie chce kandydować, ponieważ wymarzył sobie bycie królem z władzą absolutną i słynna sztuczna piramida z palców przy wypowiadaniu, co podobno oznacza, że rozmówca jest rozsądny. Zabawnie? Oczywiście, że zabawnie! W końcu to komedia.

Przez cały seans miałam jedno skojarzenie - Vinci. Uwielbiam ten film i zdarza mi się go oglądać setny raz w telewizji. Nawet się zastanawiałam czy Wiki, główna bohaterka nie okaże się synem czy córką którejś z tamtych postaci. Szyca zastąpił Żurawski, Kamille Baar - Olga Bołądź i znalazłabym podobny zamiennik do niemal każdej postaci. Jeszcze to wyjście ze studni Wiki na początku jednoznacznie łączy ze sobą te dwa filmy. Czy drugi Vinci był w polskiej kinematografii potrzebny? Jedynym unowocześnieniem był zawód spin doktora i wszędzie pchający się w oczy internet.

Co na plus

+ obsada

We wszystkich recenzjach w internecie, które znalazłam pierwsze co chwalono to obsadę aktorską i tutaj trzeba przyznać, że towarzystwo jest naprawdę zacne. Olga Bołądź, którą pokochałam w Służbach Specjalnych, Michał Żurawski (kojarzący mi się z samym ambitnym kinem), Jacek Braciak (ogromny aktorski potencjał z dużą gamą różnych granych postaci na koncie) i w końcu Andrzej Zieliński - główny bohater, którego znałam, ale nie byłam w stanie wymienić ani jednego filmu, w którym grał. Aktorzy zdecydowanie ratują tę komedię - z taką obsadą najgorszy scenariusz mógłby się obronić. 

+ zwrot akcji

Oczywiście widz czuję, że jakiś tam zwrot akcji nastąpi i próbuję domyśleć się o co będzie chodziło. Choć spodziewałam się, że korona nie okaże się prawdziwa to nie domyśliłam zakończenia. Popularne bywają komedie kłamstw - to jest komedia iluzji.

+ pstryczek w nos dla mądralińskich

Nie chciałabym zbytnio zdradzać fabuły komedii, ale mogę z czystym sumieniem napisać, że było to naprawdę zabawne. W końcu jak to mówią w komedii tak jak w życiu. Jeżeli można jakiś moralny wniosek z tego filmu wyciągnąć to właśnie taki, że nie warto uważać się za lepszego od reszty, ponieważ karma wraca.

+ brak wątku romantycznego
Jestem osobą, która wierzy w miłość i chodzę do kina na komedie romantyczne, ale.. Bez przesady. We wszystkich filmach wpycha się na siłę ckliwe historię z happy endem, aby przyciągnąć do kina jak największą ilość kobiet, które z kolei zaciągną tam swoich facetów. Szczęśliwie w Volcie dano sobie z tym spokój.

+ lekko, zabawnie i kolorowo

To idealny film na piątek, na którym się zrelaksowałam i pośmiałam. Obraz był bardzo ładny i kolorowy (co cechuje komedie - ambitne filmy są zazwyczaj ciemne i na pierwszy rzut oka gorszej jakości). Wszyscy aktorzy wyglądają bardzo korzystnie, a tytułowego Voltę trudno nie uznać za przystojnego, chociaż sam aktor nie jest w moim typie to wyglądał jak amant z komedii romantycznej.

Co na minus?

- wstawki z dawnych czasów

Prze-kolorowane i nienaturalne (tak samo jak zdjęcia dziadka Wiki). Po tym jak widz poznaje całą prawdę czuję jeszcze większe zniesmaczenie. Zdejmowanie z podgniłego trupa ostróg, pierścieni i korany było co najmniej mało smaczne (przez chwilę odłożyłam nawet popcorn).

- najzabawniejsze momenty są pokazane w zwiastunie

Nie wiele więcej żartów się w pełnometrażowym filmie doczekałam. Wszystkie najzabawniejsze momenty z postacią Jacka Braciaka zostały wcześniej ujawnione. Znaliśmy też już prawie cały fragment z Pazurą. Mam wrażenie, że gdyby zwiastun trwał minutę dłużej to nie byłoby sensu oglądać całego filmu.

Czy polecam wybrać się na Voltę? 

Polecam. Dość dobra rozrywka. Po wyjściu z kina byłam naprawdę zadowolona i zrelaksowana - podobnie wyglądali moi towarzysze z kinowej sali. Dopiero kiedy zaczęłam pisać recenzję i chciałam to poskładać w logiczną całość zaczęło mi się pojawiać coraz więcej minusów. Jeżeli szukasz rozrywki zamiast ambitnego filmu to nie musisz się martwić, że wyrzucisz pieniądze w błoto. Jak na Polską komedię film jest naprawdę bardzo fajny.

Widzieliście? Polecacie? 

Mówimy, że chcemy mieć usta Angeliny Jolie, uśmiech Jessiki Alby, figurę Jennifer Lopez czy oczy Mili Kumis. Niemal każda kobieta ma swoją ulubioną pod tym względem gwiazdę. Dlaczego nie mówimy, że chcielibyśmy mieć umysł Marii Curie albo Alberta Einsteina? Powiecie: to nierealne. Nierealne tak samo jak posiadanie długich nóg Blake Lively, jeżeli jesteś niska. Dlaczego nie jesteśmy fanami czyiś umysłów? Jeżeli ja miałabym wybrać jeden jedyny mózg, który chciałabym posiadać zamiast swojego z pewnością wygrałaby Marie Skłodowska-Curie.

Kiedy przyszło mi w gimnazjum zrobić prezentację o polskich laureatach nagrody Nobla (ponad dziesięć lat temu) to właśnie Maria najbardziej wpadła mi w oko. Nie zrozumcie mnie źle - daleko mi do zawziętej feministki, która protestowałaby bez koszulki, że kobiety powinny to i tamto, a nie mogą. Sami jednak przyznajcie, że legenda Curie ma w sobie magię. Nie wydaję się jednak dziwnie, że to właśnie Skłodowska skradła moje serce, skoro pozostali laureaci to głownie pisarze, których fanką wcale nie byłam, a do przeczytania nagrodzonych dział nie mogłam się zmusić. Nie wiem gdzie zawodowo znajdowałyby się dziś kobiety gdyby nie Maria Curie, która pokazuje, że nie warto szukać wymówek w stylu: męski świat składa się przeciwko nam, a my delikatne istoty nie umiemy sobie z tym poradzić. Ona tego nie zauważała, po prostu robiła swoje.

Powyższy mem bardzo oddaje charakter Marii, chociaż może wydawać się nieco złośliwy to pokazyje kobietę, którą poznajemy w książce Laurent'a Lemire'a. Maria ma czas na wszystko - jest ambitna, inteligentna i uparta - jeżeli już ktoś powinien być naszym przykładem do naśladowania to właśnie ona.

Pionierka, która nie bała się wyzwań!
Wyjazd na studia do innego kraju? Dlaczego nie. Jedna z pierwszych studentek na Sorbonie, przecierała szlaki dla kobiet, jakby płeć zupełnie jej nie dotyczyła. Jazda samochodem? Żaden problem, zrobiła prawo-jazdy, aby w czasie wojny prowadzić małe Curie - samochody z aparaturą do prześwietleń. Maria była kobietą praktyczną i nie robiła rzeczy, które jej się nie przydawały. Pierwsza kobieta z tytułem profesora i kierownik katedry na Sorbonie? Kto jak nie Maria? Dążyła do swojego celu nie zważając na to co powiedzą inni. Dodatkowo otrzymała dwie nagrody Nobla z dwóch różnych dziedzin: fizyki i chemii. Była ateistką i kobietą zdecydowanie zbyt nowoczesną jak na swoje czasy.

Materialistka? Nie! Pieniądze zdobywała tylko dla nauki!
Maria i Pierre nie czerpali żadnych korzyści z odkrycia polonu i radu, ponieważ nie opatentowali procesu produkcji pierwiastka, natomiast opublikowali wszystkie szczegóły z nim związane. Prawda jest taka, że małżeństwo ledwo wiązało przysłowiowy koniec z końcem i nawet po otrzymaniu prestiżowej nagrody Nobla nie należeli do bogaczy. Uważa się, że państwo Curie nie podejrzewali, że rad ma jakieś zastosowania przemysłowe, jednak nie rościli sobie do niego żadnych praw. Maria jako odkrywca zbierała pieniądze na kolejne badania i zakup 1g radu w USA. Zauważcie: zbierała środki na kupno pierwiastka, który sama odkryła!

Żona i matka idealna
Marie razem z Pierrem pojechała w podróż poślubną na rowerach. Byli partnerami. Prowadzili razem badania i Pierre nie zgodził się przyjąć nagrody Nobla bez swojej żony. Nie wiadomo czy Maria osiągnęłaby tak wiele gdyby nie mogła liczyć na pomoc męża (szczególnie w pierwszym etapie kariery). Stanowili parę, których łączyły te sama piramida wartości. Chociaż żyli ponad wiek temu to uznałabym ich bardziej za współczesne małżeństwo.

Złośliwi pod memem z postu napisali, że Maria nie była podobno najlepszą matką. Nie uznałabym tego za prawdę. Jak w każdej rodzinie może i córki nie we wszystkim się z nią zgadzały i po śmierci Pierra w opiece nad nimi Marii pomagał teść. Jednak rodzina spędzała ze sobą dużo czasu, a po śmieci dziadka dziewczynek Curie dostosowała swoje życie do nowych realiów.

Nie wszystko jednak w jej życiu było idealne...
Szczęśliwym małżeństwem mogła cieszyć się jedynie 11 lat. Pierre zginąć tragicznie i niespodziewanie, a Maria została z dwoma małymi córkami i laboratorium. Oczywiście sobie poradziła! Bardzo ciekawym i powszechnie znanym fragmentem jej życia jest romans z Paulem Langevinem, czym wywołała obyczajowy skandal i musiała przeżyć nagonkę mediów. Po otrzymaniu drugiej z nagród Nobla Maria dostaje list, aby się nie pojawiała na wręczeniu. Oczywiście Curie nie posłuchała, co pokazuje siłę jej charakteru, która jest naprawdę godna pozazdroszczenia.

Pozytywna dawka motywacji? Maria jest przykładem, że jedyne ograniczenia jakie istnieją to nałożone przez nas samych. Wydaję Wam się, że to zamierzchła przeszłość? Curie żyła sto lat temu, tak samo jak Einstein. Czy to naprawdę tak długo? Nie mamy pojęcia jak wiele jeszcze nie odkryliśmy...

Macie swój wzór do naśladowania? Podzielcie się w komentarzach!

Czerwiec to pierwszy pełny miesiąc mojego blogowania. Żałuję, że nie mogłam poświęcić temu jeszcze więcej czasu. Mam nadzieję dodawać tego typu podsumowanie po każdym miesiącu i pozwolę sobie w nim zawsze na dużo prywaty. Chociaż wydawałoby się, że to post niezbyt przydatny, to jednak w czerwcu największą popularność zdobył u Was artykuł, w którym pisałam o mojej relacji z tatą. Natomiast najbardziej zadowolona jestem z postu, w którym dzieliłam się wiedzą jak nauczyć się programu specjalistycznego. Statystyki co prawda nie są powalające, ale mimo to blog sprawił, że przeczytałam bardzo dużo różnych artykułów u innych bloggerów, które inspirowały mnie w codziennym życiu. Polecacie jakieś miejsca, w których można doszkolić się w blogowaniu?

bardzo dużo pracowałam! Nowe obowiązki i odpowiedzialności w pracy sprawiły, że byłam na przemian pełna optymizmu oraz zmęczona do granic wytrzymałości.

zaczęłam zdrowo się odżywiać i przygotowywać ciepłe drugie śniadania. To był strzał w dziesiątkę! Dzięki ciepłym i treściwym posiłkom jedzonym w pracy, zwalczyłam wilczy głód, który dopadał mnie w domu i sprawiał, że zjadłabym wszystko co jest w lodówce. Dodatkowo schudłam trzy kilogramy bez większego wysiłku.

zaczęłam biegać i dwa razy poszłam z Danielem pograć w kosza. Chyba czas zwalczyć zadyszkę po wejściu na drugie piętro!

kupiłam dwie pary spodni

Nie przepadam za kupowaniem odzieży na zapas i bardzo pilnuję, aby zużyte ciuchy na bieżąco wyrzucać. Moje dżinsowe rurki nie zdają egzaminu w upały, więc kupiłam dwie pary spodni w Orsay. Zakup czarnej pary był naprawdę trafiony - spodnie dobrze leżą, nawet na niskiej osobie. Szczerze polecam! Jasna para niestety jest z lekkiego materiału i bardzo się rozciąga - po całym dniu noszenia ciężko utrzymać je na swoim miejscu i tracą fason. 

kupiłam cztery książki

W tym miesiącu kupiłam aż cztery książki. Lubię czytać i choć zazwyczaj korzystam z biblioteki to niektóre pozycje warto mieć na swojej półce.

   1. Marta Hennig - Codziennie Fit

Bardzo pozytywna książka, o której pisałam już w poście o gadżetach o odchudzaniu. Z całego serca polecam. Ogromna dawka motywacji i wiedzy, która sprawiła, że zaczęłam regularnie gotować i zmieniłam swoje podejście do odżywiania! 

Czas czytania: 2 dni

Ocena: 10/10

   2. Laurent Lemire - Maria Skłodowska-Curie

Jestem największą fanką Marii Curie i naprawdę nie wiem dlaczego wcześniej nie miałam w domu żadnej papierowej wersji jej biografii. Szczęśliwie miałam okazję to nadrobić! Druga pozycja, która była strzałem w dziesiątkę i nie musiałam się martwić, że bezsensu wydałam pieniądze.

Czas czytania: 3 dni

Ocena 10/10

   3. Cristina Morato - Kobiety Niepokorne

Uwielbiam biografię, ale ta książka była dość przeciętna. Przeczytałam, ponieważ nie lubię zostawiać niedoczytanych pozycji. Kobiety niepokorne są tak opisane i wybrane, że generalnie wyszły na słabe i wątłe, a największymi ich osiągnięciami były głośne romanse. NIE POLECAM.

Czas czytania: 10 dni

Ocena: 5/10

   4. Manuela Gretkowska, Piotr Pietrucha - Miłość klasy średniej

Najgorsza z pozycji. Dwa opowiadania o wszystkim i o niczym. Pierwszą część jakoś doczytałam do końca, ale już dokładnie nie pamiętam nawet o czym ona była. Opis na tylnej okładce zapowiadał ciekawą pozycję o uczuciach i przeżyciach dojrzałych ludzi. Może jestem na to jeszcze za młoda? Powinnam wyciągnąć z tego lekcję i nie kupować tanich książek na wyprzedażach w Biedronce.

Czas czytania: nie ukończyłam

Ocena: 0/10

Uwielbiam lipiec! To miesiąc, w którym mam urodziny, imieniny i przydarzają mi się same miłe rzeczy! Co prawda w tym roku urlop zaplanowałam dopiero na sierpień, ale ze względu na długie dni można z nich równie owocnie korzystać po skończonej pracy. Wszystkim osobom, które mają wolne dwa lub trzy miesiące polecam cieszyć się z wakacji. Nawet sobie nie mogę wyobrazić jak bardzo tego nie doceniałam wcześniej!

Chciałabym wykrzesać więcej optymizmu i bycia zawsze na "dobrze" (tak jak było w filmie "Jestem na tak"). Ambicja to moje największe przekleństwo. Warto, abym przestała wierzyć w zasadę Murphy'ego zawsze i wszędzie. Przydałoby się też trochę więcej wiary w siebie.

Chce wyjechać na weekend nad Bałtyk - miałam jechać dziś, ale sami widzicie jaka okropna jest pogoda. Polecacie jakąś miejscowość, w której można się dobrze bawić z dwoma psami? Na sierpień zarezerwowaliśmy już tygodniowe wczasy w Beskidzie Żywieckim, ale dodatkowe dni odpoczynku poza domem zawsze się przydadzą. Uwielbiam spędzać urlop w naszym pięknym kraju!

Nadal chce planować posiłki, ponieważ wiem, że dwa tygodnie to nie zbyt długo i nadal istnieje niebezpieczeństwo, że wrócę dojedzenia chipsów na obiad. Ta sama zasada dotyczy biegania. Oczywiście nie byłabym zła gdybym schudła kolejne trzy kilogramy i zobaczyła wreszcie piątkę z przodu wagi.

Chciałabym pisać posty na blogu co najmniej dwa razy w tygodniu. Plan z tematami na lipiec mam już ułożony i będę się go trzymać! Co prawda uważałam, że będę pisać pod wpływem chwili, żeby wszystkiego w życiu nie planować, jednak praktyka pokazuję, że warto pomyśleć o tym wcześniej.

Zrobię więcej zdjęć! Cały czas zapominam utrwalać chwilę, a galeria w moim telefonie składa się głównie z fotek niedopasowanych detali blaszanych, czyli obrazów z pracy (które nie oszukujmy się nie są super estetyczne, a już na bank nie nadają się dla szerszej publiczności).

W związku z większą ilością zdjęć mam nadzieję więcej udzielać się na Facebooku i Instagramie.