Kobieta techniczna

Jeżeli właśnie przygotowujesz się do ślubu i nie wiesz jakie nazwisko wybrać to bardzo dobrze trafiłaś! Jestem posiadaczką nazwiska dwuczłonowego (tzn. panieńskiego i drugiego po mężu) od trzech lat. Całe moje nazwisko składa się z osiemnastu znaków. Zanim popełnisz mój błąd bądź pewna, że rozważyłaś wszystkie za i przeciw, i naprawdę żaden z poniższych punktów nie stanowi dla Ciebie problemu. Jakie kłopoty w praktyce rodzi posiadanie dwuczłonowego nazwiska?

1. Brak miejsca na pełny podpis.

Jesteś w banku. Pracownik pokazuje Ci umowę, gdzie na każdej stronie trzeba się podpisać. Czytelnie, imię i nazwisko - mówi. Patrzysz na niego z miną mówiącą wszystko i nic. Nie wiesz kto bardziej dziwnie się czuję - on, który mimo wszystko nie wie o co Ci chodzi czy Ty, mówiąca wprost, że całość się na pewno nie zmieści. Sześć liter na imię plus osiemnaście na nazwisko.

W końcu osiągasz sukces i zaczynasz podpisywanie się samym nazwiskiem. Urzędnik zaczyna z nudów stukać długopisem o biurko. Właśnie zepsuł Ci dzień i masz ochotę jak najszybciej opuścić to miejsce, ale nie możesz, ponieważ trzeba dokończyć pracę.

Co myślałam trzy lata temu? Przecież wypełniam bardzo mało urzędowych dokumentów. Długie nazwisko to żaden problem! To kłopot tylko dla ludzi, którzy szukają wiecznie dziury w całym.

2. Podawanie komuś służbowego maila.

Literujesz trzeci raz swój e-mail przez telefon, a rozmówca po raz piąty głoskuję w drugą stronę i wciąż nie jesteście pewni czy adres został zanotowany poprawnie. Umawiacie się, że zadzwonisz po otrzymaniu wiadomości albo wyślesz adres SMSem. Oczywiście zazdrościsz wszystkim osobom z krótkimi e-mailami. Jeżeli pracujesz w firmie, która ma pewien schemat zakładania maili nie możesz przecież olać połowy nazwiska.

Co myślałam trzy lata temu? O tym zapełnienie nie pomyślałam i nie rozważyłam ani za i przeciw. Nie miałam wtedy służbowego maila i chyba nie myślałam, że będę tego adresu tak często używać.

3. Ludzie pytają czy mogą w kontaktach w telefonie zapisać tylko jedno nazwisko.

Nie masz niby nic przeciwko, ale czujesz się niezręcznie za każdym razem, kiedy pada to pytanie. Mówisz, że Ci to obojętnie. Patrzą na Ciebie dziwnie - szczególnie faceci, którzy nie rozumieją dlaczego masz dwa nazwiska. Ty w sumie też nie rozumiesz, ale już nic z tym nie możesz zrobić.

Co myślałam trzy lata temu? Byłam na studiach i nic o tym nie myślałam.

4. Po tym jak najdłużej ze wszystkich wypowiadasz swoje nazwisko i tak nikt nie może go zapamiętać.

Przedstawiasz się trzy minuty. Twój rozmówca ledwie zapamiętuje imię. Nazwisko jest zbyt długie i trudne - jedyne co zapadnie mu w pamięć jest to, że masz je dwa zamiast jednego. Wszyscy czują się zażenowani, kiedy muszą powiedzieć, że szukają pani Jagody albo czekają na panią Jagodę. Jagód może być przecież bardzo wiele.

Co myślałam trzy lata temu? O tym też nie pomyślałam.

5. Znajomi nie wiedzą co pisać na pocztówkach i zaproszeniach.

Czy obrazi się, jeżeli przypiszemy jej tylko jedno nazwisko? Może powinniśmy wypisać ją i jej męża osobno? Nie dziwie im się. Sama miałabym z tym problem. Co prawda, kiedy wiem, że zbliża się taka okoliczność mówię mimochodem, że wspólnie mamy jedno nazwisko i tak też używamy,  ale gdybym nie zostawiła panieńskiego nie musiałabym robić dziwnych podchodów i o tym pamiętać.

Co myślałam trzy lata temu? Co to za problem? Wszyscy będą wiedzieli, że mogą użyć tylko jednego z moich nazwisk.

6. Wszyscy pytają, dlaczego zdecydowałaś się na nazwisko dwuczłonowe.

Jego rodzina dziwi się dlaczego nie przejęłaś jego nazwiska. Uważają Cię za niedojrzałą i w rzeczywistości właśnie dlatego tak zrobiłaś, ale się do tego nie przyznasz. W Twojej rodzinie kobiety niby Cię podziwiają, ale tylko kiedy siedzisz z nimi w jednym pomieszczeniu. W pracy szef i inni ludzie również pytają i naprawdę nie wiesz czym tłumaczyć swoją decyzję. Przecież nie powiesz: to było niedojrzałe widzimisię, ponieważ uważałam, że nie mogę od tak nazywać się inaczej niż przez dwadzieścia lat.

7. Mogę się tylko domyślać, że dziecko będzie miało z tym problem.

Może będzie miało problem z zapamiętaniem, a może z tym, że będzie nazywało się inaczej, ale przeczuwam, że nie wyjdzie z tego nic dobrego.

Co myślałam trzy lata temu? Jaki to problem czy dziecko się nazywa tak samo jak matka? Żyjemy w XXI wieku.

Kiedy trzy lata temu stanęłam przed wyborem nazwiska mówiłam sobie, że nie mogę zmienić tego co mam od zawsze. Trwałam przy swoim mimo wątpliwości i poszukiwania opinii innych osób w Internecie, które jedynie utwierdziły mnie w moich błędnych przekonaniach. Dodatkowo wydawało mi się, że jestem kobietą nowoczesną, a nazwisko dwuczłonowe jeszcze bardziej sprecyzuje mnie w tym nurcie. Teraz punkt widzenia zupełnie mi się zmienił. Trzy lata temu nie byłam dojrzała i gotowa na ten wybór. Jeżeli Ty stoisz przed takim dylematem dziś to dobrze Ci radzę na swoim przykładzie - pięć razy to przemyśl. Ponowna zmiana nazwiska po latach jest bardzo trudna. To co teraz wydaję Ci się oczywiste w przyszłości wcale nie musi takie być. Oczywiście co innego jeżeli jesteś prawnikiem, aktorem, lekarzem czy kimś, kto naprawdę wyrobił sobie markę ze swoim nazwiskiem. Wtedy chyba lepiej nic nie zmieniać. Jeżeli jednak chcesz mieć nazwisko dwuczłonowe tylko dlatego, że marzyłaś o tym od dziecka - nie rób tego.

Ja jako kierowca

Codziennie dojeżdżam ponad 20 km do pracy podczas, kiedy mój mąż siada za kierownicę najczęściej w drodze do marketu. Jesteśmy partnerami - kieruję również wtedy, kiedy on zajmuje miejsce pasażera. Prawo jazdy mam od 6.5 roku, przejechałam około 70 tysięcy kilometrów, zdałam egzamin za drugim razem, co uważałam za największą porażkę w życiu. Samochodem chciałam jeździć od zawsze i już jako dziecko siedziałam na fotelu kierowcy i sobie to wyobrażałam. Jakimś dziwnym trafem byłam 100% przekonana, że urodziłam się do wykonywania tej czynności, dlatego wierzyłam w siebie niezależnie od umiejętności, których świeżo po otrzymaniu prawo jazdy nie miałam. Ponadto nie wstydzę się napisać, że umiem a moim małym marzeniem jest zdać egzaminy na wszystkie kategorię. Parkuję równolegle i potrafię cofać, co zawsze budzi poruszenie (czy takie kobiety naprawdę ich przerażają? Niestety bywa, że mam zbyt ciężką nogę. O kobietach za kierownicą zawsze miałam do powiedzenia dużo - nie zawsze pozytywnie. Ten post trochę pomógł mi się rozliczyć z moim realnym zdaniem.

Jeżeli chcesz się trochę pośmiać obejrzyj:

W rzeczywistości większość kobiet w moim otoczeniu same robią z siebie "baby w samochodzie". Przyszedł czas, aby za kierownicą uznać równouprawnienie! Wcale nie jesteśmy gorsze. Jedyne co nas gubi to chęć robienia wszystkiego zbyt perfekcyjnie i strach przed oceną.  Poczucie wyższości w facetach jest natomiast tak wysokie, że refleksję mądrali można czytać pod każdym artykułem na ten temat i choć uważam, że najbardziej oburzają się Panie, które rzeczywiście nie prezentują zbyt dużych umiejętności to nie usprawiedliwia to zachowania mężczyzn poniżej poziomu. Trzymam kciuki za wszystkie Panie przed egzaminami i za te, które jeszcze nie do końca w siebie wierzą. Dacie radę!

Jakie wy mieliście z tym doświadczenia? Ktoś kiedyś nazwał Was babą za kierownicą?